Vrij naar Nescio zou ik kunnen zeggen dat we destijds, eind zestiger jaren, jongens waren die elkaar graag de loef wilden afsteken en daarvoor een beetje snobisme niet schuwden. Want je wilde wat graag met iets bijzonders bij elkaar voor de dag komen in die tijd dat de popmuziek zoveel kansen bood om het nieuwste van het nieuwste te ontdekken en dat vooral aan anderen te laten weten. Het waren de jaren dat de euforie zowat een volgende levensadem was. Zonder kon je in die tijd niet meer verder en hield je elkaar vooral aan de praat. Waarbij het er echt niet toe deed of het zin of onzin was dat er werd verkondigd. Als het maar ter plekke hout sneed, dus als nieuw, bijzonder en ongewoon herkend werd. Dan was het namelijk allang goed en mooi en kon de bel geluid worden voor een nieuwe ronde met nieuwe prijzen, oftewel kon een nieuwe zoektocht naar nog veel meer moois en spannends beginnen. Verhit en jachtig waren die jaren dus. Die sfeer, dat sentiment, maar vooral dat onderhuids snobisme van die tijd van toen werd opnieuw over mij vaardig toen ik een paar dagen terug zo’n eindejaarslijstje in de bijlage van de Volkskrant aantrof. Het is er weer de tijd voor, in dit geval voor het overzicht van de veertig beste albums van 2021. Waar ik van het begin tot het eind nooit van bleek te hebben gehoord. Geen enkele schok van herkenning, hoogstens verwondering over ronkend jargon, zo’n ingewijdentaaltje dat zijn summum bereikte bij de onbetwiste nummer een en snobisme wat mij betreft tegelijk met de vetste hoofdletters kon worden geschreven.
Want de kampioene der muziekkampioenen van het jaar 2021 werd een Pakistaanse zangeres die al enige jaren in de Verenigde Staten woonachtig is. Haar naam is Arooj Aftab, die ik – om in elk geval enige voeling te hebben met wat er over haar gezegd werd – via YouTube had beluisterd, waarna mijn vraagtekens bij haar nominatie, maar nog meer bij haar beoordelaars alleen maar groter werden. Maar ja, als je je brood met schrijven over muziek verdient, schijn je toch wat te moeten en met iets bijzonders en exclusiefs op de proppen te moeten komen, zoals wij dat vijftig jaar geleden nog voor onze lol deden. Maar hier gebeurde dat dus beroepshalve en werd er gesproken over een stil meesterwerk en magische mengmuziek, over een donkere, hypnotiserende stem, met een feilloos vibrato dat je soms de keel dichtknijpt. Het ging over hallucinante muziekstukken en liederen die beklemmend, mooi en ontroerend waren, gezongen werden in het Urdu. Welke taal niet beheerst hoeft te worden om te voelen waar Arooj Aftab het over heeft; namelijk over eeuwigheid, over liefde en overgave, over mystiek en over de desolate wereld waarin we zijn terechtgekomen en de noodzaak om elkaar beet te pakken en te blijven ademhalen. Alsof je een emmer leeggooit met niets maal niets. Wat ook niet hoeft omdat die zang toch niet te begrijpen is. Waardoor de snob en zijn jargon des te gemakkelijker kunnen zegevieren.
robschimmert 