Een disclaimer vooraf biedt de lezer meteen het juiste perspectief. Dus zeg ik maar bij voorbaat dat ik de kunst en cultuur in al haar vormen en facetten van harte omarm. Want wat houdt de boel meer bij elkaar en verrijkt mensen meer? Een samenleving kan toch niet zonder, waar een potje voetbal of een songfestival best nog wel gemist kunnen worden. Dat gezegd hebbende moet er direct aan toegevoegd worden dat kunst en cultuur er voor iedereen moet zijn en dus geen speeltje van de elite. Hoewel die indruk in de neoliberale setting waarin wij ons nu bevinden, maar al te zeer wordt gewekt. Tot op het botte en zeer irritante af. Mag ik even met een recent voorbeeld aan de gang? Het betreft de aanschaf van het schilderij ‘De vaandeldrager’ van Rembrandt, dat met de nodige klaroenstoten door de directeur van het Rijksmuseum, Taco Dibbets, werd aangekondigd. Alsof heel Nederland hier op zat te wachten en we eigenlijk gezamenlijk blij moesten zijn en elkaar in de armen dienden te vallen. Maar is dat ook werkelijk zo? Heeft iemand er wakker van gelegen dat dit schilderij nog niet in Nederlandse handen was? En was er sprake van een brandende urgentie, die wel zo hevig was dan dat daarvoor 150 miljoen euro geschoven moest worden om ons volk collectief blij en opgelucht te maken.
Ik heb nergens de vlag zien uitgaan, waardoor de conclusie gerechtvaardigd is dat die hele koop in feite veel kouwe drukte genereerde en ongetwijfeld blijdschap bij een kleine inner circle teweeg bracht. Maar ze zal verder uitsluitend geschrijnd hebben bij het overgrote deel van de Nederlandse bevolking. Want wie zal zich niet hebben afgevraagd of die steenrijke Franse familie de Rothschild die dat schilderij bezat, al niet genoeg op haar bankrekening had staan en dus nog eens hoognodig met 150 miljoen euro gespekt moest worden. Net als de duivel dus die ook altijd op de grote hoop scheet, deed de Nederlandse staat, met Dibbets als haar pleitbezorger, precies hetzelfde. Terwijl datzelfde geld een stukken betere bestemming had kunnen krijgen, bedacht ik mij toen ik op twee achtereenvolgende dagen via beelden in het NOS – journaal de mensonterende omstandigheden zag waarin Afghaanse vluchtelingen in onze opvangcentra verkeren, mensen die jarenlang met gevaar voor hun eigen leven diensten aan de Nederlandse staat hebben bewezen. Stank voor dank heet dat, die ook nog eens heviger stinkt door de wetenschap dat tegelijkertijd het absurde bedrag van 150 miljoen euro wordt uitgegeven aan een vaandeldrager uit een heel ver verleden.
robschimmert 
Ik ben het roerend met je eens…ik heb me er echt aan geërgerd. Hoe is dit soort zaken te keren? Alleen met het juiste stemgedrag komen we er dus niet….
Ik heb er niet zo’n moeite mee. Er wordt door onze overheid aan de lopende band geld over de balk gesmeten, geld waar je niets van terugziet. Hier krijg je nog iets voor terug.
Dit komt neer op minder dan een tientje per inwoner.
99,9% eens. Alleen is het net meer dan een tientje per inwoner;)
Kunst en cultuur zijn behalve speeltjes voor de elite die van oppervlakkigheid toch al niet meer weet hoe te leven en daarom haar toevlucht zoekt in iets wat aanzien geeft in die kringen, toch ook een manier om waardigheid en identiteit aan een samenleving te geven? Het is toch onze manier om op te boksen tegen Duitsland met zijn grote componisten of tegen Frankrijk met haar rijke historie? Het is een nationalistisch belang, wij laten hiermee zien hoe belangrijk wij waren en dat we dat nog steeds willen zijn. 150 miljoen is daarvoor een spotprijs. Wat dat betreft vervult een simpel schilderij hangend aan de muur bij opa of oma een betere functie en doet meer recht aan hoe de schilder het ooit bedoeld had: kijken en zien.
Is op zich waar. Maar het wordt allemaal toch wat pervers als op hetzelfde moment Afghaanse vluchtelingen in zgn. azc’s creperen. Dan komt de ethiek , althans bij mij, om de hoek kijken en dwingt tot de vraag of het geld niet beter besteed kon worden aan een betere opvang. Is minstens zo goed voor ons nationaal en internationaal prestige, lijkt mij.
De mooiste kastelen in Frankrijk, de prachtigste bouwwerken van de romeinen, de piramiden in Egypte zijn allemaal dankzij het creperen van velen tot stand gekomen. Het is al van eeuwen dat er welgestelden en noodlijdenden zijn. De welgestelden zijn de meest aangewezenen om voor het cultuur erfgoed zorg te dragen, kunstenaars vertegenwoordigen de tegenovergestelde groep. Soldaten zijn kanonnenvoer voor de machthebbers, door de eeuwen heen waren er altijd al vele noodlijdend onder een bepaald bewind met andere prioriteiten. Het zal wel nooit anders worden.