De pluimstrijkerij rond Amalia

Na gisterenavond is het des te duidelijker geworden dat kruiperigheid rond vorsten en koningshuizen van alle tijden is gebleven. Niks typisch middeleeuws. Hoogstens in een ander jasje verpakt. Want de Nederlander van dit moment blijkt er ook heel wat van te kunnen, van dat naar de ogen van de koning of koningin kijken, van hun hielen likken en nog meer van hen naar de mond praten. Met stomme verbazing en volkomen onverwacht – omdat ik in zo’n halve hagiografie en heiligverklaring van kroonprinses Amalia op de Nederlandse televisie verzeild was geraakt – zag ik een heel leger lakeien en paladijnen langs komen die niet ophielden de lofzang op Amalia te kwelen. Alsof ze op haar, op haar gedrag, op haar zijn afgestudeerd waren en daardoor wisten dat ze een godin op aarde hadden ontmoet. Om het hardst putten ze zich uit in het opsommen van al haar talenten en goede eigenschappen, waarvan wel de beste was dat ze zo gewoon en aanraakbaar was gebleven, terwijl het wat hen betreft evenmin te bevatten was dat ze al zo volkomen volwassen en evenwichtig was. Alsof er een emmer met loftuitingen werd leeg gegooid en er maar geen eind aan wilde komen. Goed om als argeloze kijker de rillingen van te krijgen.

Want hoe was het mogelijk dat zo’n individu van achttien jaar kon bestaan en al tot de hoogte van een universeel mens was gestegen? Als al die deskundigen en pluimstrijkers tenminste geloofd mochten worden. Waar je eigenlijk toe gedwongen werd omdat ze in hun lofzangen bleven volharden en met het vorderen van de uitzending er alleen nog maar een schepje bovenop deden en nog meer gingen buigen als knipmessen. Arm meisje van achttien dat dus Amalia heet, gewoon te dik is, maar desondanks de hemel in wordt geprezen door van die slaafse deskundigen, die zich bij gebrek aan beter bombardeerden tot Oranjekenner. Omdat die er blijkbaar ook moeten zijn, omdat er behoefte aan is en er bij tijd en wijle dus naar boven gevleid en gelikt moet worden, als het aan hen ligt en omdat ze niet anders kunnen. Want voor zulke poppenkast geboren zijn. Maar moet dat op onze weg komen? En kunnen we alsjeblieft met zijn allen een beetje normaal gaan doen en dat ook vooral zijn? Met inbegrip van die arme Amalia, die verder aan al die ongein ook niks kan doen.

Advertentie