Tussen hemel en aarde

Er is meer tussen hemel en aarde. Dat is zo’n gevleugeld gezegde waar ik tot nu toe nooit zoveel mee kon. Aan de samenloop van dingen en het toeval had ik als verklaring meestal wel genoeg, als iets niet te bevatten of te verwonderlijk was. Waardoor ik weer met een gerust gemoed kon overgaan tot de orde van de dag. Wat wel zo prettig is en het leven alleen maar overzichtelijker en aangenamer maakt. Totdat mij gisteren iets overkwam waar ik toch minder goed weg mee weet, hoewel het natuurlijk heus wel af te doen is als toeval. Alleen nu lukt het mij toch niet en laat het mij niet los. Om bij het begin te beginnen, ga ik terug naar het begin van juli van dit jaar toen ik in de Volkskrant een annonce zag waarin het overlijden van een oud – klasgenoot en jeugdvriend van mij vermeld stond. Hij had voor zijn dood gekozen. Wat mij choqueerde omdat ik nog altijd het beeld van een opgeruimde en vrolijke knul bij me had, die ik overigens direct na de middelbare school geheel uit het oog verloren was geraakt. Je ging je eigen weg, je ging studeren, kreeg verkering. Zo is het leven nu eenmaal en zo loopt het ook meestal. Om uiteindelijk op een dergelijke onzachte manier zoveel jaar later weer met elkaar in aanraking te komen. Ik was ontdaan. Waarna ik besloot om een condoleancebrief naar zijn familie te sturen, met herinneringen aan vroeger en met een paar foto’s van toen die bij zijn verdrietige kinderen en kleinkinderen het best op hun plaats zouden zijn. Ik heb die brief met die betuiging van mijn medeleven snel daarna verstuurd en daarna niets meer vernomen. Vier maanden niet.

Het werd ook stiller in mij en in feite was dat pijnlijk bericht en alle tot leven gewekte herinneringen alweer in de richting van mijn onderbewustzijn verschoven. Er was alweer zoveel anders aan de orde. En het leven liep weer zoals het liep, totdat ik afgelopen dinsdag aan mijn computer zat en bij toeval het document tevoorschijn toverde dat de brief bevatte die ik een paar maanden terug had verzonden. Dat doe ik wel eens meer, een oude brief herlezen, bijvoorbeeld om te zien of ik het nog altijd zo geschreven had. En opnieuw maakte hetzelfde gevoel als een paar maanden terug zich van mij meester en was ik weer geroerd om die brief vervolgens weer weg te klikken en dat te gaan doen waarvoor ik aan die computer zat. En zo verstreek de dag en kwam een volgende dag die bij mij altijd begint met het openen van de brievenbus waar ik de krant en de post van de vorige dag uithaal. Allemaal niet zo bijzonder, maar vandaag toch wel. Want ik vond een envelop, waarvan de inhoud mij overrompelde en mij direct deed denken aan dat gezegde dat er meer is tussen hemel en aarde. Want ik zag een gedachtenisprent met de foto van mijn vroegere schoolvriend voorop waarin ik werd bedankt voor mijn medeleven bij zijn overlijden. Vier maanden na dato werd dat bij mij bezorgd , praktisch op hetzelfde moment dat ik mijn brief aan zijn kinderen en kleinkinderen herlas. Kon dat zomaar waar zijn? Je zou waarachtig van je geloof in de kracht van het toeval afvallen. Is er dan toch echt meer tussen hemel en aarde, hoor ik mijzelf daarna steeds afvragen.

Advertentie