De schijn der miljarden

Over inflatie gesproken trouwens. Wie is er tegenwoordig geen miljonair? Hoewel ik het zelf niet ben, dreig ik toch de tel en het perspectief op die club kwijt te raken en doe ik er ook geen moeite meer voor om daar het overzicht over te houden. Geen beginnen meer aan, laat staan dat je nog iemand bent of meetelt, als je meer dan zes nullen of meer op je bankaccount hebt staan. Mainstream, middle of the road ben je geworden. Vandaar dat ik mij liever beperk tot de miljardair, waarvan we er net vijfenveertig in ons land hebben. Hoe exclusief kan je zijn? Hoewel zij geplaatst in de globale verhoudingen ook maar kruimeldieven zijn. Want zo’n Elon Musk schijnt met zijn driehonderd miljard mooi vijfentwintig keer zoveel in zijn pocket te hebben als onze eigen dochter van Heineken, die het maar met een slordige twaalf miljard moet doen. Je zou er haast nog medelijden mee krijgen als al die bedragen niet alle proporties en grenzen overstijgen en de ridiculiteit beginnen te naderen. Want welbeschouwd lijkt die prof uit Twente gelijk te hebben toen hij beweerde dat alles dat meer dan tweemaal modaal verdiend wordt, geen wezenlijke bijdrage meer vormt voor het levensgeluk. Logisch dat vervolgens de vraag bij mij rijst wat al die miljardairs met hun euro’s en hun leven moeten beginnen. Natuurlijk is het gemakkelijk als je niet dagen wakker hoeft te liggen van de gedachte dat het dak boven je hoofd lekt en dat dat hersteld moet worden, wat een bom duiten kost.

Daar doe je geen oog minder om dicht. En even lekker is het als je op basis van een impuls een auto kunt kopen zonder dat je daar iets van merkt. Maar het is ook weer zo dat je niet elke dag en elk uur met zulke transacties bezig kan zijn. Waarmee je als miljardair in principe in eenzelfde positie komt te verkeren als mij bijvoorbeeld. Omdat ik met mijn AOW en aanvullend pensioen er behoorlijk goed van kan leven, mijn boodschappenlijstjes niet drie, vier keer hoef te overdenken en ook wel eens uit eten kan gaan zonder dat dat een rib uit mijn lijf is. Waarmee ik, dat besef ik heel wel, ten opzichte van velen bevoorrecht ben, maar eigenlijk precies zoveel als de eerste de beste miljardair. Die het voor mijn gevoel stukken zwaarder heeft dan ik en daarom misschien wel beklagenswaardiger is. Want wat moet je met al die bakken met geld, waar je niks mee kunt doen en waar nooit een einde aan komt en die je alleen maar ballast bezorgen en niks, helemaal niks brengen, of het moet onrust en zorg zijn. Dus geef mijn portie dus maar aan Fikkie. Ik hoef die miljarden en ook die tientallen miljoenen niet. Je loopt er alleen maar in de kijker mee en aan rust hoef je helemaal niet te denken. Zodat ik met al dat plussen en minnen dat ik hiervoor heb gedaan, mijzelf met een gerust hart een tevreden mens mag, nee moet noemen.

Advertentie