Hij was een paar jaar geleden als Zomergast te zien en viel toen ook al op door zijn ongezouten meningen die meestal wel klonken als waarheden als een koe. Gisteren was in de Volkskrant een interview met hem te lezen dat een hernieuwde kennismaking betekende met de opinies van Damiaan Denys, afdelingshoofd psychiatrie van het Amsterdams Universitair Medisch Centrum. En opnieuw logen ze er niet om, zonder dat er iets op viel af te dingen. Een greep uit wat hij te berde bracht omdat het zo de moeite waard was:
We zijn verleerd om te gaan met alle tegenslag, pijn en verdriet die het leven nu eenmaal biedt. Gevoelens worden gepathologiseerd die inderdaad ongemakkelijk zijn, maar bij het leven horen. Dus rennen we maar naar de hulpverleners. Terwijl een lange wandeling bij stress en somberheid ook best kan helpen.
Hoe beter de mens af is, hoe kwetsbaarder hij wordt. Problemen, tekortkomingen, een moeilijke jeugd, een werkelijkheid die niet altijd naar je zin is, kan je weerbaarder maken en bijdragen tot een welbevinden.
Het normale lijden, verdriet, falen wordt niet meer geaccepteerd. Ik mag niet verdrietig zijn, ik mag niet ontslagen worden, ik mag niet mislukken in mijn studie, ik mag niet lelijk zijn. ik moet stralen aan de bar, ik moet zondag op het hockeyveld staan, de nieuwe Jonathan Franzen lezen. Dat wordt allemaal verwacht. Falen is geen optie.
Psychologische hulp is een lifestyle-ding geworden. Wie is er niet in therapie? Je doet als jongere tegenwoordig niet gewoon meer een rijexamen, nee, je doet rijexamen met behulp van een coach. De Universiteit van Amsterdam heeft een knuffelkamer ingericht waar studenten puppy’s kunnen aaien om de stress te reduceren voordat ze tentamen doen.. We vertrouwen niet meer op onze eigen kracht om met problemen te dealen, nee, we huren er externen voor in.
Neem onze verhouding met voedsel die bizar is: we eten de hele dag door veel te veel rommel en moeten vervolgens continu sporten om het gewicht er weer af te krijgen.
We lijden ook aan te veel autonomie. We moeten compleet en totaal onszelf zijn tegenwoordig, authenticiteit is het hoogste gebod. Alles kunnen we zelf bepalen: we kopen gepersonaliseerde schoenen op internet en kunnen kiezen hoe laat ze worden bezorgd. Maar wat heeft die zelfbeschikking voor consequenties? Het is nu mogelijk dat een ouderpaar het geslacht bepaalt voor hun baby, voor een meisje kiest en dat dat meisje later een jongen wordt. Er zijn geen grenzen, geen belemmeringen? Maar heeft het ons gelukkiger gemaakt? Nee, want we hebben ook veel verloren. We denken dat we totaal autonoom zijn, maar we zijn afhankelijk van onze telefoons, verslaafd aan consumeren, banger voor controleverlies dan ooit. Het individualisme is volledig doorgeslagen. We zijn een gevoel van solidariteit verloren, we zijn gedeelde normen en waarden kwijt.
robschimmert 