Heeft Zweden niet tot ver in de twintigste eeuw gegolden als het land waar de sociaal – democratie zich in haar meest uitgesproken vorm mocht manifesteren? Waar in combinatie daarmee het beginsel van vrijheid en blijheid zich in de samenleving kon verankeren. Met een soort van modelstaat als uitkomst. Dat beeld heeft nog lang kunnen bestaan, ook toen dat ideaal allang in haar tegendeel begon te verkeren en de Zweedse maatschappij menige rafelrand begon te vertonen en uiteindelijk alle uitwassen van de doorgeschoten verzorgingsstaat liet zien. Waarbij het een geluk bij dat ongeluk was dat de doorsnee – Zweed uitgerust is met een lichtvoetig gemoed en daardoor in staat is om met een knipoog met de daarmee gepaard gaande narigheid en ongemak om te gaan. Relativeren kan men in dat land als geen ander, terwijl de bittere nasmaak van de zoveelste tegenvaller in een ommezien weggespoeld wordt met een stevige borrel bij de hand. En als je het helemaal niet meer weet, dan trek je er op uit, de rijkelijk aanwezige natuur in, om alle narigheid van die zogenaamde verzorgingsstaat vooral te vergeten.
Om er nieuwe kracht op te doen om alle ingewikkelde relaties, spelregels en afspraken weer aan te kunnen gaan, om weer te proberen dat zogenaamde geluk te pakken te krijgen. Dat wel een manmoedig pogen tegen beter weten in blijft, een beetje tobberig, maar toch ook wel relaxed door de zekerheid dat het leven nu eenmaal niet anders is. Ziedaar het hartverwarmende decor, de haast verslavende ambiance rond de lotgevallen van een paar Zweedse families die door scheidingen en plotselinge liefdes halsoverkop tot elkaar veroordeeld zijn en met hun situatie trachten te dealen en daarbij de meest duizelingwekkende bokkensprongen in hun sociale netwerk maken. Terwijl het allemaal zo gewoon en zo dichtbij is en zo geloofwaardig in beeld gebracht in de dertigdelige Zweedse serie “Bonusfamilie”. Want ook deze Zweden zijn net mensen in een prachtige reeks die op Netflix is te zien en welke bewijst dat geen volk zo goed in staat is om naar zichzelf in de eigen spiegel te kijken. En dat doet nog niet eens van au, omdat het allemaal zo lichtvoetig is, maar daardoor het beste bewijs dat die Zweedse methode het middel bij uitstek is om anderen mee te laten genieten van het eigen tekort.
robschimmert 