De veranderlijkheid der dingen kon zo maar een thema vandaag zijn. Een dingetje, wordt dat tegenwoordig genoemd. Maar hoelang nog? Wanneer moet het weer plaats maken voor de volgende modieuze kreet of een andere uiting van jargon, welke dan weer plotseling aan kan komen waaien? Moeite om het te volgen of bij te houden, doe ik niet meer, omdat ik weet dat veel, gelukkig niet alles, vluchtig is en voorbij gaat, merk ik steeds weer, ondervind ik zelfs aan den lijve. Neem nou eens mijn eigen ervaring als een sprekend voorbeeld ervan. Keek ik namelijk tot de voorgaande editie steeds met veel genoegen en belangstelling naar de achtereenvolgende afleveringen van “De slimste mens”, bij de nieuwste serie blijkt dat bij mij compleet verflauwd en is er geen sprake meer van enig uitkijken naar een volgende uitzending. Omdat het mij in de verste verte opeens niet meer interesseert, nu alles een kopie, een uitvergroting en soms wel een parodie van wat er vooraf gegaan is, begint te lijken. Spontaneiteit is steeds verder te zoeken. De imitatie viert hoogtij en zelfs van Rossem kent met al zijn cynisme zichzelf niet meer, doende als hij voortdurend is om de leukste thuis te zijn. Welke collectieve krampachtigheid gedoemd is te vervelen en zichzelf te overleven.
Vandaar dat ik wel moest afhaken en daarmee bewees dat niks eeuwigdurend is en aan zichzelf te gronde gaat als succes zichzelf probeert te vermenigvuldigen of te vergroten. De crew van dit programma kon Tom Dumoulin als het levend voorbeeld nemen van de kracht van de twijfel en de overtuiging om niets als vanzelfsprekend aan te nemen, ook niet het eigen succes. Want toen dat hem benauwde, groeide bij hem het besef van zijn eigen eindigheid en tijdelijkheid en dat alles voorbijgaat, zelfs een woensdag die voor eeuwig tot gehaktdag bestempeld leek te zijn. Dus niet, bewees de tijd en besefte ook Tom, die op zijn hoogtepunt een time out nam om over de betekenis en het doel van zijn winst en succes en zijn bezigheden na te denken. En zag me daar gisteren het resultaat, dat hij nog niet eens boekte met het behalen van een zilveren medaille, maar nog meer met de heruitvinding van zichzelf. Want hem ooit zo open en vrijuit en met de goede blik in zijn ogen een gesprek in zien gaan? Dat was zijn echte winst. Misschien zouden al die “Slimste Mensen” zich eens aan hem moeten spiegelen om de succesvolle formule van hun programma nieuw leven in te blazen. Want zoals het nu gaat, zal de veranderlijkheid der dingen ook aan “De slimste mens” niet voorbij gaan.
robschimmert 