Christen-democratisch ongemak

Of Wopke Hoekstra als partijleider van het CDA nou de eerst aangewezene is om andere politieke partijen de maat te nemen, is natuurlijk de vraag. Sterker nog, is het juist aan hem om twijfels uit te spreken over de stabiliteit van Groen Links en meteen de vraag op te werpen of het gezelschap rond Jesse Klaver niet een te onzekere factor is om bij te dragen aan een gedegen coalitievorming. Als er iemand wat dat aangaat voor zijn beurt kon hebben gesproken, dan hij, Hoekstra, toch wel. Of meende hij als ervaringsdeskundige, als kenner bij uitstek van wat instabiliteit in een politieke partij teweeg kan brengen, zijn gewicht geheel in de schaal te kunnen leggen? Je zou dat idee als buitenstaander bijna kunnen hebben, als niet de indruk overheerste dat hij toch als eerste zijn mond diende te houden in plaats van naar anderen te wijzen. Van de balk en de splinter zou hij, als christen-democraat, toch alles moeten weten, ben je geneigd van hem te denken en te verwachten. Maar misschien hebben we daarmee en in de persoon van Hoekstra wel meteen het grootste christen-democratische euvel en manco te pakken. Want strijden daar juist niet tweeslachtigheid en hypocrisie om voorrang en is beginselvastheid daarom altijd weer gedoemd om er ten onder te gaan. Zie namelijk hoe het CDA, vooral bij monde van haar politiek leider Wopke Hoekstra, in nog geen week tijd kans zag om zich als het echte tweekoppig monster te manifesteren, wat die partij altijd is geweest en waardoor het met alle winden meewaaien een soort van handelsmerk kon worden, omdat dat de weg naar de macht altijd het beste plaveide.

Want het is toch wonderlijk om een politieke partij in zo’n kort tijdsbestek te zien worstelen met de uitersten die in haar partijcultuur en – programma begrepen blijken te zijn. Allereerst met de beginselvastheid van de volksvertegenwoordiger pur sang, Pieter Omtzigt, die met zijn CDA oneindig veel te stellen heeft. En die partij dus ook met hem, omdat het reelen en dealen nu eenmaal in dat christen-democratisch DNA opgesloten zit, waar beginsels slechts in woorden gebeiteld zijn. Hoe zeer zelfs bleek toen diezelfde partij dus ook in extremis daarmee geconfronteerd werd door het gedrag van een van haar prominente leden, Sywert van Lienden, die het ritselen in het bloed zit en zich nergens zo senang voelt als uit het zicht en achter de coulissen. Het vlees geworden Christen Democratisch Appel. Hoewel dat natuurlijk lastig te erkennen valt voor al die partijbonzen, die voor de vorm erg ongemakkelijk keken bij wat van Lienden gepresteerd had ten behoeve van zijn eigen belang, maar daar minder last van hadden dan van de scherpslijperij van Omtzigt. Dus bleek diens politiek lot binnen het CDA wel bezegeld en pakte hij uiteindelijk zijn biezen en waarschijnlijk nog wel de nodigen met hem. Waarmee de basis voor het CDA opnieuw verder versmalt en Hoekstra ook een toontje lager mag zingen. Vandaar dat hij met zijn kritiek op Groen Links wel erg voor zijn beurt sprak. Of was dit nou zo’n typisch staaltje van machtspolitiek waar het CDA al zo lang het patent heeft en dat het meeste glorieert als het eigen ongemak vooral om overschreeuwen vraagt?

Advertentie