Ondanks het steeds meer opklinkend gejubel over het feit dat vaccinerend Nederland tot de Europese kopgroep begint te horen, dreigt de hele inentingscampagne toch een gebed zonder eind te worden, het hele proces een onontwarbare kluwen waar zo langzamerhand geen touw meer aan vast is te knopen. Mij wordt het tenminste in toenemende mate treurig en tegelijkertijd chagrijnig te moede als ik mij als oudere, en heus wel kwetsbaar, als ruim zevenenzeventigjarige voortdurend links en rechts ingehaald zie worden, op mijn beoogde weg naar de vaccinatiestraat waar ik dus ook eens hoop uit te komen. Het aanvankelijk idee om daar eind februari gearriveerd te zijn heb ik allang laten varen en ingeruild voor de hoop dat ik mijn beide prikken ergens eind april ook ontvangen zal hebben. Hoewel dat er ook nog om spant als ik zie wie er allemaal als nog zwakker, zieker en misselijker dan ik worden aangemerkt. Dan krijg je wel snel het gevoel dat je in een tombola bent beland, waardoor je maar moet zien wanneer het geluk van de ontvangst van die prik jou toelacht, wanneer het lot jouw kant opvalt. Want wat is er nog zeker en van welke prognose en strategie kun je nog op aan in dit land, waar op Texel de 75-plussers al worden gevaccineerd, waar de zestig – tot vierenzestigjarigen om onnaspeurlijke redenen een voorkeursbehandeling, dus voorrang boven zoveel ouderen, krijgen.
Waar instellingskoks en ziekenhuiscontrollers even zo vlot aanschoven in de rij van al diegenen die zo nodig snel geprikt moesten worden omdat anders de directe zorg in het gedrang zou kunnen komen. Een breed opgezette en ogenschijnlijk sluitende argumentatie waardoor voordringen wel zo gemakkelijk werd en het nakijken van anderen die met hun problemen of hoge leeftijd eerder aan de beurt dachten te zijn, eenvoudig weggeredeneerd werd en het steeds opnieuw aansluiten, blijven wachten en geduld betrachten de beloning vormden voor een gekoesterd begrip voor de chaos die vaccineren op zijn Hollands werd. Met een gebed zonder eind als perspectief en als resultaat van een vertrouwen dat onterecht en misplaatst werd gegeven aan een dorpsonderwijzer die net in staat is de veters van zijn gestylede schoenen te strikken, maar verder nergens door opvalt, hoogstens door zijn volslagen incompetentie en totale gebrek aan kennis van het terrein waaraan hij geacht wordt leiding en sturing te geven. Oftewel hoe je je in eigen land getild en geflikt kunt gaan voelen als je braaf je beurt afwacht, omdat je dacht dat dat zo hoort, omdat je dat van huis uit had geleerd.
robschimmert 
Rob je moet maar zo denken, wat zal ik blij zijn dat ik nog niet ingeënt ben als al die anderen ten prooi vallen aan lelijk gemene bijwerkingen. Straks als jij aan de beurt bent zijn al de kinderziektes er wel uit.
Beschikbaarheid x prikcapaciteit x toepasbaarheid x risico categorie x leeftijd : Alle 65plussers thuiswonenend tot 80 vallen m.i. in dezelfde categorie maar ik meen dat AstraZenica niet wordt gebruikt alleen Biontech/ Pfizer. Risicogroepen krijgen wel voorrang op voordracht van huisarts.