De nationale afgang

Het begon nog niet zo lang geleden met een terloopse opmerking in familiekring over het gekanteld beeld van Nederland in het afgelopen jaar. Van gidsland met de wijsheid in pacht werd het een natie waar de spraakverwarring leidend werd omdat elke Nederlander het gelijk aan zijn zijde meende te hebben, ervaringsdeskundig als ieder zich begon te beschouwen. Met de sociale media en praatprogramma’s als de gezochte en verwelkomde spreekbuis en een Achtuurjournaal dat daarom het nieuwsniveau van het Hart van Nederland alsmaar frequenter aantikte. Een land op zijn kop en zijn 17 miljoen inwoners die het ook niet meer en daarom des te beter wisten. Waarvan het kabinet de exacte afspiegeling was en dus maar wat deed en dus ook even vlot draaide als de wind plots overwegend uit een andere hoek waaide. Nou dat ongeveer en nog veel meer werd op een fraaie wijze onder woorden gebracht en samengevat in de Volkskrant van afgelopen zaterdag in de onderstaande tekst van Sander van Walsum die de vaderlandse koe en het bijbehorend ongemak als volgt bij de horens vatte:

“Wie meende dat de Nederlandse overheid zich voorbeeldig heeft georganiseerd, is onderhand wel van die illusie beroofd. De compensatie voor de slachtoffers van de gasaardbevingen in Groningen komt maar niet van de grond. De Toeslagenaffaire is een organisatorisch en politiek moeras. Het vaccinatieprogramma kwam aarzelend en traag op gang werd onder maatschappelijke en politieke druk herhaaldelijk omgegooid. De gezondheidszorg liep snel tegen zijn grenzen aan. En dan is er ook nog de winterkou die er toe leidde dat het treinverkeer al dagenlang ernstig ontregeld is, dat vuilnis niet kan worden opgehaald en dat de krant voor het eerst sinds mensenheugenis niet wordt bezorgd. Ongetwijfeld zal het regeringsbeleid gedurende de coronajaren ’20 en ’21 in de toekomst onderwerp zijn van een parlementaire enquete en wetenschappelijke studies. Maar nu al kan zonder vrees voor voorbarigheid worden vast gesteld dat Nederland voor de stresstest is gezakt. Nederlanders plachten te schamperen op de Duitse organisatiedrift, Belgisch houtje-touwtje-beleid of improvisatie als kern van het Britse organisatiemodel. Tegen de realiteit van de winterkou en corona is die zelfgenoegzaamheid niet bestand”.

Chaos en onvermogen dus waarmee de Nederlandse samenleving in nog geen tien jaar doordrenkt is geraakt dankzij de slapte en het laissez-faire van de achtereenvolgende kabinetten-Rutte. Met dan nu als overtreffende trap van de afgang die we met zijn allen onder leiding van Rutte en de zijnen ondergaan, het per onmiddellijk afblazen van de avondklok, omdat er het ergst mogelijke broddelwerk aan ten grondslag lag. Plus de per dag veranderende vaccinatiestrategie die ook bepaald lijkt door per minuut voortschrijdend inzicht. Waardoor niemand meer weet hoe of wat en de chaos in plaats van Rutte wel kon regeren. En het des te onbegrijpelijker wordt dat hij het volste vertrouwen van de kiezer blijft genieten. Of is dat dan het ultieme bewijs dat die ook de koers kwijt is en het daarom allemaal best vindt?

Advertentie