‘The Dig’ op Netflix

Tot voor een maand of acht geleden was Netflix voor mij een open boek, in die zin dat de mare erover mij vaak bereikte, maar dat ik alle jubel en ophef toch aan mij voorbij liet gaan omdat ik genoeg andere zaken te doen had die mij meer aanspraken. Maar corona heeft in een jaar tijd veel doen kantelen, en uiteindelijk ook bij mij, toen ik door alle beperkingen toch meer op mijzelf teruggeworpen werd dan mij lief was. Waardoor Netflix bij mij ook in beeld kwam en zich aandiende als een medium dat wel degelijk wat te bieden had en mij meer en meer begon te verrassen. Want via Broadchurch, Weissensee, Hinterland, The Crown en Unorthodox groeide bij mij het besef en kwam ik vervolgens tot de conclusie dat het een ware schatkamer was, waarin je wel zelf je weg moest zien te vinden. Met natuurlijk gerede kansen op missers, maar zoals gezegd ook met aanbod dat onvergelijkbaar is met hetgeen onze publieke zenders dagelijks te bieden hebben, om over de rest van de netten nog maar te zwijgen. Het zoeken en vinden op Netflix van de kwaliteit die op je eigen maatstaven is toegesneden, is dus nog de grootste opgave. Hoewel er via de wekelijkse filmrecensies in de Volkskrant en door de tips uit de kring van familie en naasten zo langzamerhand toch een lijst van films en series is gegroeid, welke nog vele uren zal vragen om ze allemaal bekeken te hebben.

En dat in de gelukkige wetenschap dat er dan alweer genoeg aanbevelingen zijn gedaan om driftig verder met Netflix te gaan. Een kijkplan heb ik inmiddels wel, maar de uitvoering ervan wil nog wel eens stagneren doordat er opeens een film met op zijn minst vier sterren wordt gerecenseerd. Waardoor ik bijvoorbeeld het afgelopen weekend me mocht vergapen aan zo’n rolprent die de donderdag daarvoor in de Volkskrant vier sterren had gekregen. Een film, ‘The Dig’, welke zich afspeelde rond de opgraving van twee Angelsaksische begraafplaatsen uit de 6e, 7e eeuw in Sutton Hoo, in de buurt van Ipswich, in het jaar 1939, aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Twee gebeurtenissen, die opgraving en de mobilisatie die op die plek in het graafschap Suffolk op een sfeervolle wijze met elkaar in verbinding werden gebracht. Dankzij fraai acteerwerk van onder andere Ralph Fieness en mooie fotografie en nog het meest door het tempo en het ritme van de film, die het jaar 1939 nog het meest dichtbij de kijker brachten. Althans dat was mijn ervaring en zo onderging ik ‘The Dig’. Want het leek welhaast een gedicht en was een streling voor het oog. Ze verraste mij echt en bracht mij tot de verbazing dat zulk moois ook op Netflix te vinden was.

Advertentie