Als er iemand zichzelf meteen al in het nieuwe jaar op een onvergetelijke wijze heeft geportretteerd, dan is het wel Emmy Postma uit Utrecht. Net over de drempel, dus op 1 januari, kwam ze bij iedere televisiekijker met de deur in huis vallen met haar verhaal. Dat begon een paar jaar geleden toen ze haar luxe- en voorspelbare leventje in een chique wijk in Utrecht voor gezien hield en iets heel anders wilde. Een kasteel in Frankrijk met B & B, om maar eens een dwarsstraat te noemen. Waarop ze door de mannelijke helft van haar vriendenkring – gearriveerde heren in goede doen, dus erg gesteld op de zekerheden voor de rest van hun leven – voor gek werd verklaard alsook gedoemd om vreselijk failliet te gaan. In welk koor haar echtgenoot van harte meezong en dus ook afhaakte en zijn vrouw haar gang liet gaan naar Frankrijk, naar de Dordogne om daar haar droom te verwezenlijken. Met drie ton op zak om dat kasteel in Douzillac te verwerven plus 25.000 euro om daarin verbouwingen en aanpassingen te verwezenlijken. Wat voor elke nuchter kijkende toeschouwer onbegonnen werk leek gezien de chaos die er in en rond haar nieuwe bezit bleek te heersen. Want het verval had er dus in alle opzichten zijn werk gedaan zodat zich wel een kapitale mislukking leek te moeten voltrekken. Een vertrekpunt voor een nieuw begin dat qua rampzaligheid in de langjarige reeks van “Ik vertrek” nog niet overtroffen was. Reden genoeg voor een normaal mens om het bijltje er maar meteen bij neer te gooien.
Zo niet voor Emmy die goed gemutst gewoon ergens begon zonder dat er van een projectplan of een richting of bedoeling sprake was, omdat ze zich zo bij wijze van spreken altijd en eigenlijk van dag tot dag verzekerd wist van een resultaat en zo de goede moed er in te houden was. Met chaos en anarchie als de leidraad en richtsnoer voor haar werkzaamheden aan dat kasteel en van haar leven erin. Een leven van dag tot dag, ver weg van alles en ieder die haar lief was, met afwisselend een lach en een traan en daarom ook logischerwijs een zestigste verjaardag in haar eentje gevierd met een goed glas wijn bij de hand plus frisse moed erbij. Met voortdurend als stip aan de horizon die gasten die op enig moment in haar kasteel ontvangen en verwend moesten worden. Wat haar in staat stelde om nagenoeg in haar eentje zwoegend en ploeterend naar dat doel toe te werken. Dat Emmy waarachtig wist te bereiken toen ze afgelopen zomer haar domein voor haar eerste gasten kon open stellen. Ze had haar droom gerealiseerd en zich die onafhankelijke vrouw getoond tegen de verdrukking in van al die mannen die het allemaal zo veel beter wisten. En dat was haar gelukt door haar geloof in haar droom, door haar vaste wil om die te verwezenlijken. Met zo’n perspectief en die kracht kon ze, zo zei ze, in haar eentje bergen verzetten. Waarmee ze zichzelf plaatste in mijn portret van de dag, als een levend voorbeeld en een teken van hoop dat juist in 2021 zo op zijn plaats is.
robschimmert 