Elena Ferrante. Aangenaam om kennis mee te maken. Een echte kennismaking was het ook weer niet, omdat ik de afgelopen maanden al in aanraking mocht komen met de thematiek waarvan haar oeuvre doortrokken is en die schitterend vorm kreeg in de televisieserie “De geniale vriendin”. Die serie was gebaseerd op de vier Napolitaanse romans die door Elena Ferrante geschreven waren en waarmee zij haar naam in de internationale literaire wereld wist te vestigen. Het zijn de verhalen over jonge meisjes en vrouwen die al worstelend hun weg in de grote, boze wereld en naar de volwassenheid proberen te vinden. Met Napels als het rauwe en grauwe decor, waar wie voor een dubbeltje geboren is 0,001% kans heeft om er een kwartje van te maken. Met kansenarmoede en vicieuze cirkels dus als de leidraden van het mensenleven. Waarin de opeenstapeling van klein leed en groot leed elkaar alleen maar lijken te kunnen afwisselen en tot de dagdagelijkse gang van zaken behoren. In het verlengde van die vier Napolitaanse romans pakt Elena Ferrante diezelfde rode draad weer op in haar nieuwste roman “Het leugenachtige leven van volwassenen“.
Daarin beschrijft zij de moeizame weg naar en de vermoeiende toenadering tot de volwassenheid zoals het pubermeisje Giovanna die moet afleggen. Alle fasen van verwarring komt deze Giovanna tegen, als ze al haar ankerpunten stuk voor stuk ziet wegvallen. Haar desorientatie, haar zoektocht naar nieuwe vastigheid wordt tot in detail uitgetekend en gelardeerd met alle stemmingsmomenten die er in zo’n jong leven maar mogelijk zijn. Waardoor een fraai en handzaam portret ontstaat van zo’n weerbarstige Napolitaanse puber, die uiteraard dwars tegen de draad in is, maar tegelijk volledig onthand, want zonder elementaire zekerheden. En hoe herkenbaar ook. Want wie heeft ze niet van nabij meegemaakt, de Giovanna’s? En zijn we het misschien zelf ook wel geweest? Vragen en aanknopingspunten genoeg om “Het leugenachtige leven van volwassenen” maar eens gauw ter hand te nemen. Ook omdat het zo mooi geschreven is. Waardoor het voor mij een meer dan aangename kennismaking met Elena Ferrante was. Zo aangenaam dat ik de vier Napolitaanse romans dus nu ook ga lezen.
robschimmert 