Hoewel ze een vitaal onderdeel vormen van de vaderlandse economie en een wezenlijke bijdrage leveren aan het functioneren ervan, blijft hun leven, werken en lijden eigenlijk min of meer constant onder de radar. Ze zijn er, de ZZP’ers, doen hun werk en dus moet het wel goed met hen gaan, zal de redenering van de buitenstaander ongetwijfeld luiden. En daarmee wordt aan hun lot, dat weinig benijdenswaardig is, groot onrecht gedaan. Want moeten de meesten van hen niet gewoon op een houtje bijten en moeten zij zich in feite niet slechts tevreden stellen met het gevoel dat ze eigen baas zijn? Zij het dat dat natuurlijk een wassen neus is, omdat de tucht van de markt hen altijd regeert en zij daardoor voortdurend hun weg in die markt moeten zoeken om werk voor morgen en overmorgen te vinden. Terwijl er ook nog eens genoeg kapers van hetzelfde slag op de kust zijn. Spannend. Ja. Maar vooral ook onzeker, heel erg onzeker, met name omdat er wel elke maand of week brood op de plank moet zijn. Wat om energie en stressbestendigheid vraagt en ook de naakte werkelijkheid is die zich bepaald niet verhoudt tot al die mooie vergezichten die werden voorgespiegeld op het moment dat er in overweging werd gegeven om als eigen baas, als ondernemer, als zelfstandige te gaan functioneren.
Het konden voor even dromen zijn geweest, tot de realiteit zich in alle hevigheid en ernst aandiende en ze dus maar wat bedrieglijk bleken te zijn. Sterker nog. Wat bleef er van al die zelfstandigheid en ondernemerschap over? Hoeveel plezier plus inkomen resteerde er na alle gedane arbeid? Neem alleen al het geld, waar niet alleen van gegeten moet worden, maar ook alle premies voor verzekeringen tegen arbeidsongeschiktheid, ziektekosten, pensioen, enz. enz. dienen te worden voldaan. Dus ook dat deel wat de baas vroeger voor zijn rekening nam. Ga er maar aan staan als ZZP’er die zich op die momenten met recht kleine zelfstandige kan noemen, voor wie dus heel weinig overschiet. Die dus echt tussen de rails van de welvaartsstaat met al haar zekerheden en vastigheid lijkt terecht gekomen. En zo de slaaf, de lijfeigene van deze tijd is geworden, die dan als doekje voor het bloeden de vrijheid en de zelfstandigheid heeft gekregen. Maar of dat de precieze en juiste volgorde is naar levensgeluk, mag gerust betwijfeld worden. Want was het niet zo dat “erst das Fressen kommt, und dan die Moral”, om in navolging van Brecht en Maslow te spreken.
robschimmert 
Mooi, dat je het eens duidelijk opschrijft…..
Maar wie is het hier zo met mij eens?
Ik niet in ieder geval. Naar ik heb begrpepen zijn ZZP’ers zelfstandige ondernemers die veel meer verdienen dat wanneer ze in loondienst zouden zijn. Ze moeten klappen dientengevolge dan ook zelf opvangen.
Die ZZP’er moet ik nog tegenkomen. Bovendien gaat een vergelijking pas echt op als bij het salaris dat in loondienst werd verdiend ook nog eens alle werkgeversbijdragen worden opgeteld in verband met pensioen, ziektekosten. En wie betaalt de ZZP’er door bij ziekte? Hij/zijzelf waarschijnlijk. En bestaat er aanspraak op een WW-uitkering bij geen werk? Vermoedelijk niet. Opname verlof en vakantie: eigen rekening. En wat te denken van een verzekering tegen blijvende arbeidsongeschiktheid? Oftewel, zou het leven en werken van een ZZP’er nou echt zo rooskleurig zijn? Of hebben werkgevers en bedrijfsleven zich op deze wijze gemakkelijk en goedkoop van een forse dot loonkosten af gemaakt?
Er moeten ongetwijfeld hard gewerkt worden want zo gaat dat in een eenmansbedrijf. Het moet aantrekkelijk zijn anders deed niemand dat en de inkomsten zijn doorgaans héél hoog en ja het sociale vangnet is minimaal want daar moet je met je riante inkomen dan weer zelf voor zorgen. Nu het ineens slechter gaat is klagen dan ook geen optie, je hebt de keuze eerder gemaakt.
Misverstand op misverstand. Riante inkomens? Hoezo? Ik ken dus geen ZZP’er die in die omstandigheid verkeert. En hoezo vrije keuze? Hoevelen zijn er niet, omdat er in de vaste kosten gesneden moest worden, geoutsourced? Met het aanbod en een som geld mee om voor zichzelf beginnen. Welke HRM en P & O – er, om maar eens een beroepsgroep te noemen, is dat niet overkomen? En wat te denken van al die koeriers die voor Post.NL mogen rijden, maar wel voor eigen rekening en niet voor die van Post.NL waar ze allemaal bij in diens6t zijn geweest. Wedden dat hun eenmansbedrijf zeker geen vetpot is?
Tja de wurgcontracten van Post.nl niet meegerekend dan en er zullen vast nog wel een paar treurige andere bijzitten maar het gros verdient er een stevige boterham mee en piekert er na zo’n inkomen dan ook niet meer over om gewoon in loondienst te gaan. Gewend als ze zijn aan dat inkomen. Maar ja misschien ben jij degene die alleen de uitzonderingen kent, Dat weet ik niet.