Tussen Maas en Julianakanaal

Het is een min of meer vergeten gebied in Zuid- Limburg. Het leger aan dagjesmensen en fietstoeristen gaat er gewoonlijk in vliegende vaart voorbij. Volkomen ten onrechte, merk ik telkens weer als ik er even ben. Omdat er in die strook tussen Maas en Julianakanaal, tussen Maastricht en Stein, zoveel te zien is dat de moeite waard is en dat ook onaangetast gebleven is, juist omdat het zo’n vergeten streek lijkt te zijn. Want wat kom je in die streep van nog geen twintig kilometer tussen die twee waterwegen niet tegen? Hoewel het in feite teveel is om op te noemen, doe ik toch een poging zonder volledigheid na te streven. Dus begin ik bij het begin, in Borgharen, dat met zijn stuw en sluizencomplex plus nog eens een majestueus en goed bewaard gebleven kasteel een ware poortwachter blijkt voor dit stukje Limburg, met natuurlijk meteen al het begin van de Grensmaas die hier haar schoonheid in volle omvang begint te tonen, met vooral ook uitbundige en rijk gevarieerde flora op haar oevers. Tot aan dat echte Maasdorp dat Itteren heet en dat langzaam nationale vermaardheid heeft door de frequentie waarmee het in het verleden onder liep als de Maas het weer eens op haar heupen kreeg. Via het fraaie buiten Meerssenhoven en het gehucht Westbroek, die beiden aan de andere kant van het Julianakanaal liggen, maar opvallende ijkpunten in de route zijn, arriveren we in Geulle aan de Maas, oftewel Oud – Geulle.De fraaie Martinuskerk, het voetveer naar het Belgische Uikhoven (‘Ukeven’), het plein voor de kerk, het witte kasteel en de prachtige boerderijen zorgen er snel voor dat de geest van het Franse platteland over je vaardig wordt.

Hoe vaak heb ik die niet mogen voelen als ik mijn bridgemiddag had bij Roos en Harrie Smeets in hun mooi gerestaureerde hoeve aan dat plein? Vervuld van dat sentiment vervolg ik dan via de Kuiperstraat kilometerslang in de luwte van de kanaaldijk mijn weg naar Grote en Kleine Meers, onder de brug van de A79 richting Antwerpen door, naar die meest pure Maasdorpjes die zo veilig verscholen liggen te liggen in die weldadige arm die moeder Maas om hen legt. Dorpen die eigenlijk altijd nederzettingen zijn gebleven, met hun eigen rituelen, die gekoesterd blijven, waardoor Meers Meers blijft ondanks de zware nabijheid van het veel grotere Stein. En nog kent de verkenning van deze typische strook tussen Maas en Julianakanaal niet haar einde. De climax nadert wel. Het is de culminatie van deze bijna – ontdekkingstocht, die moet eindigen op de meest bijzondere plek van het gehele gebied, een plek die de naam Maasband kreeg. Het is een verzameling huizen, met een parkeerplaats, een ijssalon, een B & B, wat oude lantaarns, een kademuur direct aan de rivier en verder niets. Maar wel een eindpunt dat tot omkeren noodt en daarmee de attractie vormt met de naam Maasband en dus kennelijk de bekoring heeft voor sommigen om hier te gaan wonen en voor anderen om hier eens naar toe te rijden om vervolgens om te keren om ontdaan van de magie van dat verlaten punt en van die hele strook tussen Maas en Julianakanaal in de alledaagsheid van Stein terug te keren

Advertentie