Dingen die voorbij gegaan zijn

De digitalisering van ons leven heeft nogal wat teweeg gebracht. Want wat wordt er niet meer in bits en bytes gevangen? Met als gevolg – het moet erkend – dat ons gemak steeds meer op haar wenken wordt bediend. Wat is er niet allemaal binnen ons bereik gekomen. The sky lijkt langzamerhand de limit, als alles, maar dan ook alles mogelijk wordt, zo lang het maar vertaald kan worden in die bits en bytes. Maar of met al die toegenomen mogelijkheden en geslechte drempels het leven ook echt leuker en werkelijk gemakkelijker is geworden, durf ik toch te gaan betwijfelen. Want wat aan de ene kant is gewonnen, is aan de andere kant net zo prijs gegeven. Met als grootste slachtoffer het sentiment, de beleving, die almaar minder aan hun trekken komen. Ik moet duidelijker zijn en mij niet in nevelen hullen. Met voorbeelden genoeg van de teloorgang die zich in een deel van mijn gevoelsleven toch heeft voltrokken. Noem het magie die in mijn belevingswereld op de terugtocht is. Er is zoveel spannends dat uit het beeld van mijn leven is verdwenen. Neem de foto en het ontwikkelen ervan. Tot vijfentwintig jaar terug best iets om opgewonden over te zijn. Photoshop was er nog niet, dus was de vraag of er van de foto’s van de vakantie of van dat feestje iets terecht zou zijn gekomen, best relevant. Zou het wat met de foto’s geworden zijn, was een kwestie die de gemoederen wel een paar dagen bezig hield.

Waardoor het moment waarop ze bij de fotograaf gehaald werden, meer had dan dat van die simpele transactie. Het raadsel werd onthuld en de al langer spelende vraag kreeg haar antwoord. Van die spanning is in dit digitale tijdperk niets meer over, jammer genoeg. Zoals het uitstippelen van een rit naar de vakantiebestemming ook een ritueel op zich was dat natuurlijk met allerhande Michelin – en Falkplan-kaarten vorm en inhoud kreeg. Met onvermijdelijk de droom en de fantasie die hun plek vonden bij de totstandkoming van de route en het zien van al die plaatsen die aangedaan zouden worden. Met natuurlijk de bekroning als de rit daadwerkelijk gereden werd en mijn oudste dochter achterin de te rijden route angstvallig bewaakte en natuurlijk bij elke plaats van zich liet horen. Alsof we een autorallye aan het rijden waren, herinner ik mij nog altijd met dezelfde warmte van toen in die dagen, toen er nog geen navigatie, Google Maps of TomTom was. Die me nu geheel op mijn wenken bedienen, bijna als vanzelfsprekend, te vanzelfsprekend, juist vanwege dat gemis van die zoektocht met al dat gedoe en ongemak van toen, waaraan ik met groeiende weemoed terugdenk. En dus ook aan het hele leven dat nog niet gevangen was in bits en bytes, maar waarin we des te meer zelf moesten doen, uitzoeken en dus beleven. Noem het magie, noem het romantiek, die door die bits en bytes steeds meer opgevreten worden.

Advertentie