De zorg in de kou gezet

Het komt een enkele keer voor dat zaken mijn bevattingsvermogen en mijn verstand zover te boven gaan dat die mate van onbegrip zich bij mij gemakkelijk vertaalt in emotie. Het komt gelukkig niet vaak voor, maar is het zover, dan is het ook goed raak. Zoals de afgelopen week toen ik met stomheid geslagen was doordat een door twee oppositiepartijen in de Tweede Kamer ingediende motie met het verzoek aan de regering om aan het zorgpersoneel een structurele salarisverhoging toe te kennen, gewoon afgestemd werd, de prullenbak in ging. VVD, CDA, Christen Unie en D’66, de regeringspartijen voelden er niets voor en stemden tegen. Waarna dus mijn klomp brak en ik het even niet meer snapte. Die motie, die wens, dat leek, na maanden van coronacrisis, toch gewoon een formaliteit. Want hadden we niet met zijn allen op onze balkons en in onze tuinen, op straten en pleinen staan klappen voor het zorgpersoneel, als uiting van ons respect en onze bewondering voor de prestaties die in ziekenhuizen en verpleeghuizen werden geleverd. De klok rond en zeven dagen per week. Door dat zorgpersoneel dat continu op de tenen liep, gegoten als het was in strakke roosters vanwege de krapte in de bezetting op alle plaatsen waar verpleegd en gezorgd moest worden. Rukten brandweerkorpsen niet uit om serenades te brengen om namens ons dankbaarheid voor alle inzet te tonen? En zagen we politiekorpsen ook niet hetzelfde doen?

En volkomen terecht omdat de hele zorg als een rots in de branding van de coronacrisis bleef staan en nooit en te nimmer afliet ondanks de geweldige druk waaraan het onderhevig was, door de toevloed van zoveel patienten, door personeelskrapte en door de veiligheidsrisico’s die er gelopen werden. Want was daar aan het front het besmettingsgevaar niet het hoogst en zijn er niet genoeg onder hen geweest die het zelfs met hun leven hebben moeten bekopen? Dan is de toekenning van een eenmalige bonus, waar overigens tot nu toe verder geen enkele invulling aan is gegeven, slechts een doekje voor het bloeden. En is het verzoek om structureel iets aan de beloningen te doen, meer dan op zijn plaats, ook in het licht van de schaarste aan zorgpersoneel, van de schrikbarende tekorten in de bezetting van de ziekenhuizen en verpleeginrichtingen. Het is in feite een optelsom, van een en een is twee, zou je dus denken als  buitenstaander. Een inkoppertje. Niet meer en niet minder. Zeker gezien het feit dat de afgelopen maanden de miljarden telkens door Hoekstra en Koolmees tevoorschijn getoverd werden, waarvan zo’n stuk of vier voor de KLM alleen al. Waardoor het des te verbazender is en eigenlijk verontrustend dat de Tweede Kamer niet thuis gaf toen de zorg voor euro’s aan de beurt was. Waarom? Misschien om de eer aan de regering te gunnen en om te voorkomen dat de oppositie met diezelfde eer zou gaan strijken? Je zou het bijna niet kunnen en willen geloven als je tegelijk niet wist dat hier weer sprake is van politiek, in de ware zin van het woord. Waar het louter om berekening gaat en niet zoals in de zorg gewerkt wordt met gevoel en het hart.

Advertentie