CD’s als gebakken peren

Wat hierna geschetst gaat worden, kan met recht als een typische uitwas van de consumentenmaatschappij beschouwd worden. Het mag ook een bezopen probleem genoemd worden waarin ik volledig verstrikt ben geraakt, omdat er dus geen zicht op een oplossing meer is. Het begin en het eind van het verhaal is de cd, dat wonder van techniek dat begin negentiger jaren werd aangeprezen als de drager van het ultieme en sublieme geluid. En wie stapte er niet in? Ik in elk geval wel, met enthousiasme en volle vaart. Met als gevolg dat ik als ware muziekliefhebber in no time een collectie van jewelste had, die natuurlijk in van die fraaie IKEA-rekjes, de Benny’s, werd ondergebracht. En het oogde ook nog leuk, zodat je er tegelijk bij ieder die langs kwam, goede sier mee maakte. Want was dat ook niet een beetje de bedoeling? Enfin, het stond allemaal goed en de tijd verstreek terwijl de technologische ontwikkelingen niet stil stonden. Blue tooth, Spotify, YouTube, JBL en wat voor gadgets verder niet, deden, zij het aanvankelijk nog wel aarzelend, hun intrede in mijn wereld. Ik had immers die mooie collectie cd’s die er nu eenmaal niet voor niks stond, maar door al die nieuwe handigheden die zo oneindig veel mogelijkheden brachten, steeds meer in de verdrukking raakte.

Omdat ze ondanks hun forse aantal toch maar een beperkt muziekgenot boden, werd ik met het vorderen van de tijd pijnlijker gewaar. Met als gevolg dat ook de vraag zich bij mij vaker begon op te dringen wat ik verder met al die cd’s moest, nu hun functie en waarde verloren was aan het gaan. Wegdoen? Naar de kringloopwinkel ermee? Waarmee zich de volgende vraag aandiende, namelijk dat met het verdwijnen van die Benny’s met inhoud er zonder twijfel een stuk muur zichtbaar zou worden dat onherroepelijk een stuc – of schilderbeurt zou gaan vergen. Met als logische consequentie dat dan in feite de hele benedenkamer plus open keuken daarin betrokken zou moeten worden. Met alle heisa, uitruimen, ongemak en wat dies meer zij van dien. Een vooruitzicht dat mij van geen kanten trok, dus mij in die typische spagaat bracht waarin je bij tijd en wijle terecht komt als je maar ongebreideld genoeg consumeert en je dan zo maar opgezadeld blijkt met overbodig geworden spul, zo’n collectie cd’s die zijn nut en betekenis kwijt is. Gebakken peren heet dat, waar ik nu dus nog altijd mee zit. Misschien dat de zondvloed na mij uiteindelijk een oplossing brengt en mij van die cd’s af helpt.

Advertentie