Was hij tot voor kort nog eikel en praatjesmaker van beroep die geacht werd over alles een mening te hebben, de tand des tijds lijkt eindelijk ook vat op hem te hebben gekregen. Waardoor hij met al zijn eigen gelijk zo langzamerhand in zijn eigen bubbel is terecht gekomen en elk contact met de werkelijkheid die tot uitdrukking komt in de tijdgeest, blijkt kwijt geraakt. Van autoriteit, welke hij ooit was, via curiosum, waarom het soms smakelijk lachen was, is hij op weg om een pathologisch geval te worden. Want daarvan is uiteraard steeds meer sprake als je dwars tegen alle verdrukking in, toch maar je punten denkt te kunnen maken, omdat je daar toch ooit zoveel applaus voor ontving. Dat is er duidelijk met Johan Derksen aan de hand. Die niet in de smiezen heeft dat hij alles dat hij aan gezag en authenticiteit had, aan het verliezen is en dat hij aan het verworden is tot een Archie Bunker of een Fred Schuit. Maar dan niet zoals hen getypecast en verzonnen als figuren waarom het smakelijk en legitiem lachen was omdat ze met hun reactionaire en discriminerende praat je bewust maakten van je eigen zwarte kant.
Want was dat per saldo allemaal spel en onschuldig, Derksen ontpopt zich daarentegen tot een daarop lijkend prototype dat in real life de vrijheid neemt om net zo als die twee voorgangers erop los te gaan zonder het besef dat dit dus geen Spielerei meer is, maar volkomen menens. Met mensen die zich constant op hun ziel getrapt voelen en zich respectloos behandeld weten. Daar heeft deze Derksen geen boodschap aan, afgezien van de bekende disclaimers en nog meer loze woorden, omdat er immers vrijheid van meningsuiting heerst, waaraan hij dus bovenal blijft hechten. In zijn steeds volmaaktere bubbel, want meer en meer vervreemd van de mensen en meningen die er momenteel toe doen en tegelijk gesterkt door gelijkgestemden met eenzelfde sentiment en verhouding tot heden en verleden, die hem daarom ook niet van zijn probleem en vervreemding af zullen helpen. Het zal ten hoogste de tand des tijds zijn die hier raad mee weet. Voor het overige is het een kwestie van afwachten tot dit geval zich oplost. Waarbij het te hopen is dat Derksen nog spoediger dan snel het lot van irrelevantie en overbodigheid wacht. Zoals dat Fred Schuit en Archie Bunker ook overkwam. En zelfs nog onverwacht. Wat op dit moment dan toch troost en hoop moet bieden.
robschimmert 
Ik kijk nooit naar voetbalprogramma’s.
Het geval Derksen legt bloot dat heel veel witte Nederlanders nog steeds denken dat zij superieur zijn, de uitverkorenen. Dat zit diep van binnen, ik loop er ook wel eens tegenaan, hoezeer ik ook mijn best doe.
Ik vind het ook altijd lastig als je je van geen kwaad bewust bent, maar een ander voelt zich op zijn ziel getrapt. Ik ben ook vaak op mijn ziel getrapt, maar ik moest eelt kweken, er was niks voor mij om me op te beroepen. Ik kon uitgelachen worden. Het was een hardere tijd. Ik maak ook geen enkel verschil tussen een vol voetbal stadion dat roept: Sylvie is de hoer van Amsterdam, of van Gaal, je vrouw is een kankerlijer, of tegen die donkere voetballer laatst die voor katoenplukker wordt uitgemaakt. Ik zou het gewoon alledrie niet doen. Alleen de laatste had een stok om mee te slaan. Van Gaal en van der Vaart niet.
Meest favoriete, rake maar toch ook wel diplomatieke antwoord.
Als je voor hoer, prinses invult is er niemand beledigd, kortom it’s all in de betekenis die je ergens aan geeft. Bij voetbal moet je ‘de vijand’ demotiveren dat doe je het beste door hem/haar te ‘raken’ en it’s all in the game. Een dikke huid aankweken is zo gek nog niet.
Zou het ook het gevolg kunnen zijn van the haves and the have nots ?