Vloeibaar of weerbarstig?

Zeg maar welke wijsheid het meest van toepassing is op wat hierna volgt. Of is het een beetje van dit en een beetje van dat? ‘Onder druk wordt alles vloeibaar’. ‘De mens heeft van nature weerstand tegen verandering’. Ik ben er niet uit ondanks dat er de afgelopen drie, vier maanden aanleidingen en gelegenheden genoeg waren om de geldigheid van die beweringen te toetsen. Wat zeker is dat ik toch verbaasd ben geweest en in feite nog altijd ben over de meegaandheid van mensen. Want ga maar na. Herinner nog die jubel op een zaterdagmiddag nog niet zo lang geleden toen de hele VVD – hofhouding ergens langs de A2, tussen Deil en Beesd, een bord mocht plaatsten dat aangaf dat daar voortaan tot 130 kilometer in plaats van 120 kilometer per uur mocht worden gereden. Het leek wel of de vrijheid was heroverd. Inderdaad leek het vrijheid, blijheid, ergens langs de snelweg. En hoe vlug werd het niet de gewoonste zaak van de wereld gevonden? Alsof het nooit anders was geweest, deze verworvenheid, waarvan het beeld ontstond dat het gros van de mensen toch zeer gehecht was geraakt aan die verhoging van de snelheidslimiet. Des te verrassender was het daarom dat een paar maanden geleden eigenlijk zonder slag of stoot die 130 kilometer per uur prijs werd gegeven ten behoeve van de noodzakelijke stikstofreductie en iedereen van de ene op de andere dag in maart 100 kilometer per uur ging rijden.

Protest heeft er nauwelijks opgeklonken, terwijl het verkeer zich sindsdien, ook wat geholpen door de lockdown, geruisloos afwikkelt, met een gelijkmatiger en rustiger verkeersbeeld dat voor mij als automobilist alleen maar pluspunten oplevert. Waarbij ik nadrukkelijk de kanttekening maak dat ik altijd een verwoed automobilist was die best wel bereid was om eens stevig gas te geven. Wat ik nu dus niet meer kan en mag en ook niet mis omdat ik er genoeg voor heb terug gekregen in de vorm van een zuiniger benzineverbruik, meer rust en veiligheid en tot nu toe beslist minder files. Met als gevolg dat de gemiddelde rijtijd voor mij van A naar B, ongeacht het traject, gelijk is gebleven ondanks dat mijn snelheid gemiddeld zo’n tien tot vijftien kilometer per uur lager is geworden. Zonder dat ik een en ander per rit nauwkeurig heb gemeten. Maar door de bank genomen wijst mijn gevoel mij in de richting van die conclusie, die zich gelijk verbindt met de vraag of de mens echt zoveel weerstand heeft tegen verandering. Of gaat-ie gewoon mee omdat hij niet anders kan, omdat hij niet opgewassen is tegen de maatschappelijke en wettelijke druk, dus wel vloeibaar en flexibel moet worden?

Advertentie