Het was de mooiste Dodenherdenking die ik ooit heb gezien. Sober, verstild en tegelijk stijlvol op een lege Dam in Amsterdam. Met het geluid van vogels tijdens de twee minuten stilte om acht uur en Willem Alexander in de hoofdrol. Want zoveel maakte hij met zijn speech wel duidelijk. Nederland heeft weer een staatshoofd, een man van statuur, een koning die zijn voorgangster nu echt heeft doen vergeten, een man die er is en zijn eigen toon zet, welke als het moet dwars tegen de verdrukking in gaat. Dat beeld rees prominent en dominant op uit zijn toespraak welke zich kenmerkte door een ander geluid dan de plichtmatige geluiden en teksten die meestal uit zijn mond te horen waren. Zou hij zich nu eens niet van een ghostwriter bediend hebben en zijn verhaal zelf geschreven hebben, was de logische vraag die de inhoud van zijn tekst als vanzelf bij mij opriep.
Want het is nogal wat om aan de hand van de best ingewikkelde metafoor die besloten lag in de voortdurende verwijzingen naar de levensgeschiedenis van Jules Schelvis het Nederlandse volk een spiegel voor te houden, te refereren aan haar vaker passieve rol gedurende de Tweede Wereldoorlog, met de verwijzing naar Wilhelmina, zijn overgrootmoeder, als de meest uitgesproken representant van die kwalijke lijdelijkheid tegenover het verwerpelijk gedrag van de bezetter jegens onder andere de Joodse minderheid. Met recht een ander, om niet te zeggen controversieel, geluid uit de mond van ons staatshoofd, die even niet aarzelde om het moreel kompas van het Nederlandse volk te zijn. Zoals het een staatshoofd ook past en Willem Alexander daarom siert en hem met recht koning van Nederland maakt. Hoe vreemd en curieus om als verstokt republikein en anti-monarchist zulke woorden uit te spreken. Maar mijn verstand dwingt mij deze keer om mij tegen mijn eigen gevoel en geloof te keren. Dat is toch ook bijzonder op een Bevrijdingsdag?
robschimmert 
Mooie speech, meestal bekritiseer ik hem ter plekke maar nu was ik toch even sprakeloos. Vroeg me ook af of dit uit z’n hart komt of uit zijn werkvoorbereider (ghostwriter). Hoop alleen niet dat de oranjegekte en onderbuik koningshuis adoratie hier weer mee los barst.
Anderzijds, gezien de agressie van de bezetter, was het nogal niet wat om fier op te staan tegen de haatdragende en gewetenloze suppressie wetende dat je dat met je leven moest bekopen. Maar Wilhelmina op afstand in het redelijk veilige London had zich daartegen zeker moeten uitspreken.
Mooi logje Rob. En helemaal eens.
Wat zou ik gedaan hebben in de oorlog? Verzet gepleegd? Onderduikers schuilplaats geboden?
Ik ben een bangerik en daardoor te opportunistisch. Ik besef maar een leven te hebben, en dat niet gemakkelijk zal opofferen. Voor mijn eigen kleinkinderen wel, maar dat is een te gemakkelijke, nu ik in tot de risicogroep van Coïd-19 behoor. Ik hoop nooit voor deze moeilijke keuzes komen te staan. Overigens respect voor Willem-Alexander, al heeft hij niet zelf de tekst geschreven, maar hij is het er wel volledig mee eens door ze uit te spreken.