Tavira, de meest oostelijke stad van de Algarve – nou, noem het maar een stadje met haar bijna 10.000 inwoners – blijkt voor de bezoeker een groot aantal verrassingen in petto te hebben. En dan gaat het nog niet eens om het standaardrepertoire waartoe bijvoorbeeld een Moors kasteel, de markthal en een serie kerken behoren. Maar wel weer het opvallende aantal ervan, veertig welgeteld in een plaats van die omvang, waaronder een juweel, de Igreja de Misericordia, die onmogelijk gemist mag worden. Zoals ook de Praça da Republica een blikvanger van jewelste is, zowel door haar ligging aan de rivier als door haar bijzondere structuur, die aan een soort van een arena doet denken, maar dan wel erg in het klein. Net zo verrassend, maar eigenlijk wel zo logisch is het dat een stad die zich een dergelijke allure aanmeet, ook voor de inwendige mens ruimschoots voldoende heeft te bieden, met onder andere een reeks van met name visrestaurants die de middelmaat ver te boven gaan. Waarbij wij graag ‘O Castelo’, dat wij twee maal tot onze grote tevredenheid bezochten, met een dikke stip noteren, mede door de uitstekende prijs-kwaliteitverhouding.
Daarmee was de koek van de verrassingen nog niet op. Sterker nog de grootste werd ons bij toeval bereid in een achterafstraatje, in de schaduw van de Igreja de Misericordia, waar wij onverwacht en ongedacht in een open zaaltje verzeild raakten waar een miniconcert werd gegeven door de meest gereputeerde fadozangeres van de Algarve, Teresa Viola, die in een sessie van bijna drie kwartier de geschiedenis van de fado al zingend ten gehore bracht. Authentieker en verrassender kon het haast niet. En om de lezer van dit Portugees dagboek te overtuigen van dit statement en tegelijk iets mee te geven van deze muzikale surprise die ons in Tavira werd bereid, laat ik deze Teresa Viola graag in één van bij die gelegenheid ook gezongen fado’s horen.
robschimmert 