Voor een deel is de toon al gezet in het twintigste deel van dit Portugees dagboek. Dat daar niet een op zichzelf staande beschouwing werd geschreven, zal uit het vervolg hier blijken. Dat wil de zweem van rozengeur en manenschijn die misschien zo hier en daar nog rond overwinteren in het Zuiden van Europa hangt, van elke schijn die in de buurt ervan komt, ontdoen. Voor een goed begrip, er is heus niks mis met zo’n verblijf in zonniger oorden als het in Nederland een grijze, koude en natte boel is. Maar het moet ook weer niet mooier gemaakt worden dan het is, vinden wij wel hier op ons resort in de Algarve. Omdat hier ook de avonden maar al te lang zijn en evenzo in de duisternis beginnen om zes uur. Zodat je je moet zien te amuseren op een klein appartement dat in elk geval stukken minder bemeten is dan je eigen huis en haard. Komt bij dat de faciliteiten heel wat beperkter zijn, met een tv die bijvoorbeeld twee Nederlandstalige zenders heeft en waarop met name het Spaans en Portugees op de rest van het geleverde netwerk als voertaal domineren. Waardoor het wat dat aangaat toch bij plaatjes kijken blijft. Probeer daarnaast vooral niet je amusement buiten de deur te zoeken. Want dat is er ten enen male niet of je moet er een behagen in scheppen om elke avond buiten de deur te eten.
Een theater of bioscoop zijn er in de verste verte niet te bekennen, terwijl de bar die ons vorig jaar nog een welkome afleiding op ditzelfde resort bezorgde, nu stijf gesloten is en driftig verbouwd wordt. Waardoor het, zoals gezegd, als het om amuseren gaat, per saldo een behoorlijk schrale bedoening werd, in die zin dat er wel heel weinig variatie aanwezig was in de mogelijkheden om enig vertier in de avonduren te vinden, zonder dat dit overigens tot een spoor van enige verveling heeft geleid. Maar daarmee toch ook een stempel drukte op ons verblijf van zes weken in het Zuiden van Portugal. Dat daarnaast wat ons betreft teveel van de kleur grijs werd voorzien door de golf van leeftijdgenoten die deze streken overspoelde. Wat nog niet zo erg was, als vitaliteit daarin de boventoon had gevoerd in plaats van alle hulpstukken en zichtbare fysieke gebreken, die dagelijks aan ons oog passeerden. Dat was bepaald weinig inspirerend en vrolijkte ons gemoed nou niet direct op. Hoewel – het moet gezegd – het tegelijkertijd ook een spiegel was die ons werd voorgehouden en ons bracht tot het besef dat ons goede doen, dat gevoel van nog altijd welbevinden, beslist geen vanzelfsprekendheid is en dat zelfs niet genoemd mag worden. Misschien is dat wel de grootste winst van die hele tijd in de Algarve, afgezien van al het moois dat we hebben gezien en ook met volle teugen hebben beleefd.
robschimmert 