Hoe bevoorrecht ben ik wel niet, was een vraag die ik mij vanochtend op het terras van mijn appartement mocht stellen, terwijl ik mij liet koesteren door de stralen van de ochtendzon, die zich tegelijkertijd vermengden en kruisten met de klanken van Bill Evans in zijn ‘Waltz for Debby’ https://www.youtube.com/watch?v=dH3GSrCmzC8 Op het snijvlak ervan mocht ik dus verkeren en mijn eigen ‘Concert by the sea’ beleven, drieenzestig jaar nadat dat legendarische concert van die naam door Erroll Garner, de roemruchte pianist, in het Californische Karmel was gegeven. Waarmee eens te meer duidelijk werd, althans voor mij, dat je de geschiedenis met een beetje goede wil en een flinke brok fantasie gemakkelijk naar je hand kunt zetten en daarmee opnieuw beleven. Wat zelfs zoiets heeft van magie als je aan de tijdmachine je eigen draai kunt geven, hoewel ik mij dat nog niet zo snel zie doen in mijn eigen vertrouwde omgeving.
Kennelijk moet de wereld toch wel even op zijn kop om tot zo’n tijdreis te komen. En dat die dat was en nog steeds is, is natuurlijk overduidelijk als de zon hier stralend schijnt bij een temperatuur van 18 graden, met het geluid van de branding in de diepte terwijl ik op de hoogst denkbare kliffen van de Algarve op mijn terras verkeer. Wat toch even anders is dan de kilte en de vlakte van het Hollandse laagland, die dus ook nauwelijks mijn fantasie en verbeeldingskracht weet te prikkelen. Vandaar deze sentimental mood op deze zaterdagochtend, de eerste dag van februari, waarin ik mijn lezers dus wat graag meeneem naar betere tijden en betere oorden. Waarvan deze klanken van Bill Evans en mijn Portugees dagboek toch de weerslag willen zijn.
robschimmert 