Portugees dagboek (21)

Even doorborduren op hetgeen op de twintigste bladzijde van dit Portugees dagboek werd geschreven. Wel met een stevige knipoog. Dit voor de goede orde als er weer over ongemakken wordt gesproken die je zo maar en onverwacht kan ondervinden tijdens je verblijf op zo’n Portugees resort en waardoor zonneklaar wordt dat het pad van overwinteraars ook niet altijd over rozen gaat. Want je zal maar thuis in het koude, grijze Nederland zelfs hardop hebben gedroomd over dat ontbijt dat je lekker op je terras in de Algarve zou gaan genieten, waar de werkelijkheid toch heel anders blijkt uit te pakken. Wie rekent er namelijk op zeemeeuwen, van die joekels met een spanwijdte van ongeveer een meter – dat werk dus – die in de loop der tijd brutaal als de beul zijn geworden en er dus geen been in zien om in duikvluchten langs de terrassen voor hun ochtendmaal te zorgen? Waarbij zij de vele nog niets vermoedende pensionado’s, waarvan het reactievermogen ook minder is geworden, te snel en te slim af zijn. De overwinteraar die dat niet is overkomen, moet ik nog spreken. Ik heb mijn eerste boterham met smeerkaas in elk geval achter mijn rug om de lucht in horen verdwijnen en in rook op zien gaan. Waarna het dus wel voorgoed was gedaan met dat gedroomde ontbijt op het terras en ik vanachter het glas mocht zien hoe die witte rovers, die snaaiende zeemeeuwen, die patsers van het water, toch telkens kans zagen om andere argelozen te grazen te nemen. Oftewel, hoe een nieuw en verrassend vermaak uit onschuldig leedvermaak kon zijn geboren.

Advertentie