De kans op een verrassende ontmoeting tijdens een verblijf in het buitenland is natuurlijk stukken groter dan in de eigen vertrouwde omgeving, waar het zekere voorang krijgt boven het onzekere, omdat veiligheid nu eenmaal een van die basisbehoeften van een mens is. Maar elders geldt die wetmatigheid bijna niet meer. Waarmee niet gezegd wil zijn dat dat een reden is om op reis te gaan, maar het is toch een interessante bijkomstigheid, een kans die als die zich voordoet, je niet moet laten passeren. Zoals wij die gisteren ook met beide handen aangrepen op het Praia Santa Eulalia, toen wij uit alle macht een selfie van ons samen probeerden te produceren. Met natuurlijk alle mogelijke curieuze standen en complicaties tot gevolg alsook de smakelijke lach van omstanders. Waaronder een Canadees – Amerikaans stel, dat afkomstig bleek uit Florida en Toronto en dat verzeild was geraakt in de Algarve tijdens een zoektocht naar een liefdesnest waar zij de rest van hun leven wilden slijten. Zij wilden ons wel op de gevoelige plaat vast leggen, compassie als zij hadden met ons in ons geklungel om onszelf via zo’n selfie te vereeuwigen. Een fotosessie met diverse achtergronden was het resultaat en ook nog eens een reeks van geslaagde opnamen.
Waarna we niet ons weegs gingen, maar aan de praat raakten, op de grens van branding en strand, die typische plaats voor verrassende ontmoetingen waarvan dit er dus een werd. Met uiteraard de uitwisseling van gegevens, zoals woonplaats, leeftijd, complimenten en alle andere plichtmatigheden die bij zo’n soort gesprek horen, met inbegrip van de omhelzingen die de wereld ter plekke heel klein maakten. Hoewel daartegenover opeens weer een kenniskloof opdoemde toen aan ons de vraag werd gesteld wat er in hemelsnaam in Polen aan de hand was, waar de regering zo hardhandig ingreep in de rechtspraak. Na een eerste oppervlakkig antwoord, omdat we voor de rest de kennis misten, moesten wij aangeven dat wij uit Nederland kwamen en dat dat een heel ander land dan Polen was. Wat verder niets afdeed aan de hartelijkheid van deze ontmoeting. Want zo waren deze Amerikaanse en Canadees, leeftijdgenoten trouwens, ook wel weer. Met hun innemende verbazing over dat Europa en dit Portugal, waar het wat hen betreft voor altijd zo goed toeven was. Maar zoals dat vaak zo gaat op de rand van strand en branding, waar het getijde voortdurend wisselt, is zo’n ontmoeting hoe verrassend ook, tegelijk vluchtig, moet het dat bijna wel zijn. Maar daarbij wel van een aard om voor altijd in je hart mee te nemen. Wat wij voluit deden toen wij na een kwartier de andere kant op ons weegs gingen.
robschimmert 