Terwijl elders in de wereld, in Europa of is het alleen in Nederland, de komst van blue monday (20 januari), welke het summum aan depressie zou opleveren, wordt afgewacht, was het wat ons betreft meer aan de orde om het tegendeel ervan op te zoeken en ervaren. En dat gebeurde nota bene op een van die zeldzame dagen dat de hemel boven de Algarve ferm dichtgetrokken was, maar, geloof het of niet, recht boven Faro dat ene licht in de duisternis opleverde, waardoor de zon constant kon schijnen, dus de temperatuur opjoeg naar een graad of twintig. Je moet het maar treffen zoals wij op deze woensdag die niet luckier kon zijn, een dag waarop alles op die ene plek ook nog eens meezat, meer in het bijzonder binnen de muren van het oudste deel van de stad. Waar het rijke katholieke en koloniale verleden van Portugal nog het meest zichtbaar werd in het bisschoppelijk paleis en de kathedraal en vooral tot uitdrukking kwam in de vele tableaus van de meest fantastische azulejos. Wat Portugees is voor tegels, maar tegelijkertijd veel meer betekent dan dat enkele woord in onze eigen taal.
Het was daar goed dwalen binnen de muren van het oudste Faro, waar maar al te duidelijk werd dat deze plaats ooit het ontmoetingspunt of waarschijnlijk meer wrijvingspunt van twee grote beschavingen is geweest. Met die beelden en waarnemingen op zak was het daarna bij uitstek goed toeven in zo’n luisterrijk restaurant boven op de stadsmuur dat de terechte naam “O castelo” had gekregen en waar goede smaak, heden en verleden in een heerlijke zeebaars samenvloeiden en waar het decor ingrediënten bevatte die bijeengevoegd voor de cocktail zorgden om onze dis tot een groot genoegen te maken. Want zie het maar eens verzonnen te krijgen om temidden van al die oudheden ter plekke een maaltijd te doen begeleiden met de klanken van pianist Bill Evans, het uitzicht op de lagunes van Faro, het boemeltje richting Olhao dat onderlangs de muur passeert en het volgende vliegtuig dat in de verre verte naar boven de wolken stijgt. Dan waan je je toch op draaipunt van de wereld waar geluk tenminste nog heel gewoon is, terwijl men zich elders druk maakt om de komst van blue monday. Van ons mocht het, gezegend als wij ons voelden op deze lucky wednesday, op die glinsterende speldenprik die Faro heette.
robschimmert 