Het is de place to be in de Algarve, Albufeira. Eten, drinken en dansen kan er in overvloed worden gedaan. Waar dan ook meteen alles mee is gezegd. Want voor de rustzoeker is het een plek om van te gruwen en om er te komen en je te verplaatsen zijn de omstandigheden er zo mogelijk nog erger, merkte ik toen ik er een parkeerplaats hoopte te vinden. Een cryptogram met een hoge moeilijkheidsgraad is er niks bij vergeleken. En bovendien verbaasde het mij niets meer dat ik vorig jaar zonder navigatie op die plek tot twee keer toe hopeloos in de mist was gegaan. Want met de stem van Marie op Google Maps bij de hand is het al een klus van jewelste om er de goede weg te vinden. Ten eerste omdat haar aanwijzingen worden uitgesproken op een wijze die een kind van zes haar niet zal nadoen, waardoor het interpreteren en begrijpen ervan een opgave op zich is en helemaal lastig wordt om het om te zetten in logisch handelen.
Is dat al een bezwarende omstandigheid bij het rijden door Albufeira, daar komt nog eens bij dat de Portugezen, hun overheid, de gemeentebesturen de hebbelijkheid hebben om het niet al te nauw te nemen met de plaatsing en het onderhoud van de straatnaamborden. Waardoor het vaker gissen is of een gekozen straat inderdaad correspondeert met het gegeven bevel van Marie op Google Maps. En last but not least weet je je als autorijder in Albufeira ook nog eens geconfronteerd met een stratenplan dat diametraal tegenovergesteld is aan de ijzeren Mondriaanse rechtlijnigheid van de Nederlandse vinex-locatie. Je hebt met je auto te ploegen door een infrastructuur die nog het meest weg heeft van een bord spaghetti, waarin een begin en eind nauwelijks te vinden is en geboden en verkeersborden elkaar alleen maar lijken tegen te spreken. Dat is het lot van de Nederlandse automobilist die zich hier in mij vertegenwoordigd weet, een lot dat gewoon gedragen moet worden omdat je hier immers voor je rust en je gemak gekomen bent. En dan neem je Albufeira, zoals het is en zich voordoet, dus gewoon op de koop toe.
robschimmert 