Portugees dagboek (4)

De mens is een gewoontedier. Aan die wetmatigheid weet ook ik mij niet te onttrekken, merk ik voor de zoveelste keer, nu ik voor een tijdje in de Algarve ben neergestreken. Juist in zo’n andere omgeving word je gewaar wat je al niet aan rituelen met je meedraagt en word je je er des te bewuster van als ze door de veranderde omstandigheden geen stand meer blijken te kunnen houden. Zo ben ik bijna mijn leven lang gewend om ’s ochendts bij het ontbijt een boterham met smeerkaas van het merk Goudkuipje van ERU te nuttigen. Een ontbijt zonder mag voor mij niet de naam van ontbijt krijgen. Oftewel, iedere gek zijn gebrek, wat hem ook nog eens extra opbreekt als hij zich naar het buitenland begeeft, waar de naam ERU nergens in de schappen van de supermarkten te bekennen is. En al zeker niet in het verre Portugal. Maar om die nood enigszins te lenigen is daar het alom bekende surrogaat “La vache qui rit”, dat aan de Algarve de naam “A vaca qui ri” heeft gekregen. En met het verschijnen van dat befaamde logo van die lachende Franse koe bij mij op de ochtenddis, kan het zo maar zijn dat de eerste pijn van het aanpassen aan die andere omgeving is geleden en ik het vertrouwde Goudkuipje voor even kan vergeten. Hoewel met het voor een deel loslaten van mijn ijzeren gewoonte, de geldigheid van het gezegde dat eigen haard goud waard is, toch onverkort gedurende de komende tijd zal blijven bestaan.