Die slaapverwekkende Top 2000 (2)

Het levert natuurlijk vette pret op als je op Tweede Kerstdag ergens vlak voor Antwerpen in zo’n nooit oplossende file staat en er opeens “The rivers of Babylon” door je autoradio schalt en je het slangenmens Bobby Farrell van Boney M. zijn pirouettes ziet draaien op de maat van die aanstekelijke muziek. En als daar dan pal bovenop het fascinerende intro van “Wouldn’t it be nice” luidruchtig klinkt, dan mag zo’n file opeens een eeuwigheid duren. Want dan blijkt daar zomaar de kracht van de formule die de Top 2000 heet, een formule waar je zelfs al op jaren gekomen nog voor kunt bezwijken. Maar hoe betrekkelijk en tegelijk plaats – en tijd – en situatiegebonden die kracht wel was, ondervond ik de volgende dag, toen ik, nog een beetje in de stemming, besloot om het verder met dat eindejaarscircus te proberen dat ik immers jaren terug definitief afgezworen had. Voortschrijdend inzicht wil nog wel eens helpen om op een ingeslagen weg terug te keren. Maar de proef op de som bleek toch na een paar uurtjes proberen vruchteloos, met uiteindelijk dezelfde conclusie die ik drie jaar geleden onder de titel “Die slaapverwekkende Top 2000” ook al trok, namelijk dat er voor mij niks meer mee was te beginnen. Wat ik toen als volgt had verwoord:

“Ieder zijn meug en nog meer zijn plezier, als het aan mij ligt. Maar er zijn van die gebeurtenissen – events – waar ik met de beste wil van de wereld niet meer warm voor kan lopen, terwijl ik er een jaar of tien geleden nog wel de lol van in zag. Maar op een gegeven moment krijgen ze een baard en een geweldig geeuwgehalte. Met als fraai en tegelijk actueel voorbeeld de Top 2000, waarvan in mijn optiek en beleving de frisheid nu wel volledig zoekgeraakt is. Een uitgekauwde formule, die – wonder, o wonder – miljoenen nog altijd bezig en enthousiast blijkt te kunnen houden. Zodat ik mij elk jaar meer ga afvragen waar ik die boot ben gaan missen en waarom ik het tegenwoordig niet meer op kan brengen om er in die hele week van haar uitzending zelfs maar tien minuten naar te luisteren. Heeft het iets met voorspelbaarheid te maken? Wat dus behelst dat je na zo’n zeventien edities ondertussen wel weet wat je aan muziek opgedist krijgt. Op dat ene juweeltje ga je natuurlijk geen dagen aaneen zitten wachten. Zeker al niet als je jezelf via Spotify wat dat aangaat op je wenken kunt bedienen. Die slaapverwekkendheid is daarmee al voldoende om mij van dit muzikale circus af te houden.

Maar een nog dwingender reden is de wijze waarop die hele lijst van 2000 onophoudelijk en in duizelingwekkend tempo aaneen wordt gepraat en geroepen door platendraaiers, diskjockeys, die overstuurde praatmachines lijken. Gooi er een app of een euro in, en het kakelt, lacht, krijst zonder dat er nog een kans is op iets dat op stilstand lijkt. Het gaat maar door en door, waarschijnlijk het meest en ook gestimuleerd door het eigen genoegen en de lol om zichzelf. Waardoor de dagen tussen Kerst en de jaarwisseling, die zich toch kenmerken door zoiets als rust, stilte, overbodigheid en luchtledigheid, volledig volgeplempt worden door het lawaai van deze types die bijna orgastisch van zichzelf zijn en van hun voorrecht dat zij bij de totstandkoming van dat giga-event dat de Top 2000 dan volgens hen is, op de eerste rij mogen zitten, nee, die eerste rij zelfs zijn. Die geschreeuwde verrukking echoot dus de hele dag, merkte ik de paar keer dat ik mijn radio aanzette, om die eigenlijk meteen bij het horen van dat geraas de nek om te draaien. Omdat ik er dus niets meer mee kan, zonder ieder ander zijn plezier te misgunnen. Waarbij ik mij wel afvraag hoe al die opwinding zich toch verhoudt tot zo’n Top 2000 die immers hard op weg is om een draak van heb-ik-jou-daar te worden.”

Advertentie