Telkens terug naar Roaix

Er zijn heel wat redenen te bedenken om elk jaar weer terug te keren naar Roaix, zalig dorp in de Provence. Eén is er wel dat we de zekerheid hebben dat we elk jaar weer verrast worden en daarom dus onze ogen blijven uitkijken, als we ons al niet voortdurend verwonderen. Is het niet door die te gekke cave in Cairanne of door die ontmoeting met die Nederlandse kunstenaar in Brantes, dan toch zeker wel door een minuscuul salon de thé in Seguret of door het middeleeuwse hart van Montbrun-les-Bains, waar de bewogen geschiedenis van de Vaucluse, het hart van de Provence, al min of meer zichtbaar wordt. Want dat het in die contreien in de tijd van de Kruistochten gespookt heeft, was ons al duidelijk geworden door de meeslepende roman ‘De bekeerlinge’ van de Vlaamse schrijver Stefan Hertmans. Daarin verhaalt hij onder andere van een pogrom die zo’n negenhonderd jaar geleden plaats vond in het dorp Monieux, dat tussen Sault en de Gorges de la Nesque gelegen is, uiteraard in de schaduw van de Mont Ventoux. Achteraf. Dat zeker.

Zo achteraf dat het nog niet overlopen wordt door het grote toerisme, maar ook wel weer levendig genoeg voor Stefan Hertmans is om er zijn domicilie te kiezen. In zijn boek dat geprezen en gelauwerd is, beschrijft hij minutieus de fatale gebeurtenissen in Monieux en tegelijk zo beeldend dat het voor ons als het ware een uitnodiging vormde om die door hem beschreven geschiedenis nog eens in hetzelfde, want gehandhaafd stratenplan te beleven. We zijn op zoek gegaan naar de sporen, konden waarachtig een reuzensprong in de tijd maken en zo het verleden met eigen ogen zien en ook aanraken. Negenhonderd jaar die vergleden waren, maar tegelijk ook gestold, waardoor ze tastbaar waren in de vorm van die poort, die pomp, die kerk, die rots, die kei, die straat, dat kruis. Dat is ook de Vaucluse, dat vergleden verleden dat overal en altijd weer terugkomt en tastbaar is zoals wij in dat prachtige Monieux tot onze eigen verrassing hebben mogen ervaren.

Advertentie