Het is een bijna onontkoombaar lot. Met alle omzwervingen die een mens in het leven maakt, is hij of zij wel gedoemd om dierbaren, vrienden, vriendinnen, liefdes, collega’s, uit het oog te verliezen, het contact ermee kwijt te raken. Het is immers ondoenlijk om het allemaal bij te houden of te onderhouden. Het is niet anders en hoort bij de keuzes die in een mensenleven begrepen zijn. Zoals het bijna even logisch is om wat verderop gekomen in die levenstocht te bemerken dat het eigenlijk best jammer is dat het gelopen is zoals het gelopen is en dat wat onomkeerbaar is, voor een enkel moment toch even omgekeerd zou moeten kunnen worden. Ook mij overkomt dat wel eens en dan passeren namen aan mijn geestesoog waarmee ik best nog even de warme en goede herinneringen aan de tijd van toen zou willen delen. Deze tien bijvoorbeeld:
Stef Netten – Eddy van Wijck – Betty Leyten – Frans Hilhorst – Cor de Vos – Ferry Bosman – Arnaudien van Tuyll van Serooskerke – Simon de Boer – Carla van der Camp – Erik Jongejan
