Goede wijn behoeft geen krans. Maar waarom desondanks niet zo nu en dan toch de lans gebroken voor een instituut dat weliswaar publicitair gezien niet de grote trom roert, maar blijkens de bezoekersaantallen van het laatste jaar behoorlijk aan de weg timmert en het dus gewoon goed doet? Bedoeld wordt het Museum Valkenburg, dat ik in de loop der jaren meer en meer in mijn hart ben gaan sluiten. Omdat het laagdrempelig is, een gemoedelijke ambiance biedt waarin werkelijk doorlopend toegankelijke en goed verzorgde exposities worden gehouden. En wat het museum bovenal aantrekkelijk maakt is dat ondanks de betrekkelijk kleine schaal en in weerwil van de regionale en daarmee toch beperkte ambitie er toch altijd diverse tentoonstellingen tegelijk een plaats krijgen. Met verschillende en uiteenlopende thema’s. Zo waren er tot voor kort een drietal exposities te zien, waarvan er een het werk bevatte van de bekende Weerter schilders Jan Tullemans en Will Leenders. Tegelijkertijd waren op de bovenste verdieping van het museum collages van Dorine van der Ploeg, een beeldend kunstenares uit Valkenburg, ten toon gesteld, welke gezien de verkoopcijfers erg in de smaak bleken te vallen. En last but not least was er ter gelegenheid van zijn vijftigste sterfdag een tentoonstelling gewijd aan de dichter Jan Hanlo, die vele jaren in Valkenburg heeft gewoond.
En ondanks het feit dat hij ver van het cultureel centrum van Nederland woonde, werd hij toch een van de vooraanstaande leden van de Vijftigers, de groep van experimentele dichters die indertijd het Nederlandse literaire landschap behoorlijk op de schop wist te nemen. Een brede waaier van kunstuitingen wordt er dus zeker geboden. Waardoor ieder met enige belangstelling voor of affiniteit met kunst wel aan zijn trekken komt. En hoe veelvormig het aanbod in dit Museum Valkenburg wel is, kan ook opgemaakt worden uit het feit dat er vanaf 1 september ruimte wordt gemaakt om ter gelegenheid van de 75e verjaardag van de bevrijding van Limburg beeldmateriaal en tastbare herinneringen ten toon te stellen welke het verhaal van de oorlogsjaren en het einde ervan in september 1944 vertellen, onder het motto “We do remember”. Tegelijkertijd is er een grote expositie van werk van een groep beeldend kunstenaressen uit de Euregio, uit Zuid-Limburg en de Belgische en Duitse grensstreek dus. Over variatie gesproken. Neem dan ook nog in aanmerking dat de setting waarin een en ander vorm krijgt en wordt getoond, gemoedelijk is en zo ook gemakkelijk een ontmoetingspunt wordt. Dan is het toch niet te gewaagd om vast te stellen dat een bezoek aan het Museum Valkenburg een plek van een uur verdient in een dagje uit naar datzelfde Valkenburg. Omdat dat museum niet groter is en ook niet wil zijn.
robschimmert 