Op de Binnenmaas

Voor een goed begrip. De volgende overpeinzing borrelde bij mij op, terwijl ik ronddobberde op de Binnenmaas. Dat is een afgedamde arm van de Oude Maas welke een plek in de Hoekse Waard heeft gekregen en een fraai recreatiegebied is geworden in een omgeving die alleen maar naam heeft door de aardappel – en spruitjesteelt. Althans als zodanig bekend staat en dus in de volksmond zeker geen oord genoemd wordt waar je eens lekker kunt gaan ontspannen, buiten in de natuur. Waar, voor wie niet beter weet, de mannenbroeders en de regenvlagen het voor het zeggen hebben. Hoe anders de werkelijkheid dan toch kan zijn, werd dus voor mij zonneklaar vanaf de voorplecht van een sloep die mij tussen Westmaas, Mijnsheerenland en Maasdam langs de oevers van die Binnenmaas voer. Waar de waterhoentjes en futen in grote getale aanwezig waren en bij onze nadering schielijk wegdoken in het talrijke en dichte riet. Waar hier en daar omstandig gehengeld werd, zonder resultaat overigens, maar wat zo te zien toch moest ontspannen. Waar de tijd op zoveel plaatsen leek te hebben stilgestaan getuige de zwart geteerde zomerhuisjes met vlonders en aanlegsteigers, zoals ze nog in de dertiger en veertiger jaren gebouwd werden en daarmee de sublimatie vormden van het toenmalig burgermansideaal.

Waar de stilte alom heerste en zelfs welig tierde, met als enig teken van haar voortdurende aanwezigheid die kinderkreet, die haar voor een enkel moment doorbrak. Paradijselijk haast en tegelijk een dwingende verwijzing naar de tijd van toen, die hier dus overduidelijk niet bleek vergleden. Zodat het wegzinken in de herinnering en de mijmering er logischerwijs op volgde. Ook voor mij als Zuiderling, afkomstig uit het Heuvelland, die zich bijna dagelijks overlopen weet door de drukte van al die recreanten die de weg hebben gevonden naar de plek waar ik woon, welke eigenlijk aan het verworden is tot hetzelfde pretpark als de Randstad met al zijn wateren al langer is. Met de onontkoombare filevorming, wachttijden, ergernissen in sluizen en op meren als resultaat, zodat er van ontspannen dus nog nauwelijks sprake kan zijn. En dat terwijl er dus van die schitterende stiltegebieden vlakbij zijn. Zelfs onder de rook van Rotterdam. Wat het raadsel van de rust op die Binnenmaas alleen maar groter maakt. Hoe kan het dat haar schoonheid door zovelen om de hoek genegeerd of totaal vergeten wordt? Ik moest het antwoord daarop schuldig blijven, verzonken als ik raakte in de herinnering aan en tegelijk het verlangen naar die ‘lazy, hazy days of summer’ die ik daar zo maar terug vond.

Advertentie