Het plein van Villedieu

Op negenhonderd kilometer van het zuidelijkste puntje van Nederland, Eijsden, bevindt zich het mooiste en meest Franse pleintje van Frankrijk. Vind ik. Dat wel. En eigenlijk vreemd dat ik er hier nooit over geschreven heb. Maar dat even terzijde. De snelste weg er naar toe is nog altijd de Autoroute du Soleil. Die hoeft gewoon gevolgd te worden tot de afslag Bollène, waarna de Vaucluse ingereden wordt. Door de wijnvelden en via Suze-la-Rousse, Tullette en Buisson wordt dat typische Villedieu bereikt, dat uiteraard als een soort bolwerk op een hoogte ligt en zo de tand des tijds goed heeft doorstaan. Want noem het maar niet prima geconserveerd. Wat zeker de verdienste is van haar ruim vijfhonderd inwoners, die zoals duidelijk is te zien, waken voor de instandhouding van hun pareltje, waarvan het centrale pleintje een werkelijk juweel is, dat wat mij betreft zijn gelijke in het Franse land niet heeft. Hoewel ik mij er bewust van ben dat smaken verschillen. Maar noem mij een plek, een plein waar de Ricard nog meer smaakt als ze wel bedoeld zal zijn. Zoals het ook de plaats moet zijn waar Fernandel, Bourvil en Louis de Funès zichzelf ontdekt of in elk geval uitgevonden hebben. Omdat het hier bijna niet Franser kan en een cineast daarom geen decorbouwer nodig heeft.

Met uiteraard de mairie en de voortdurend wapperende tricolore aan de ene zij, met daar tegenover en terzijde de restaurants La Maison Bleue, La Remise en het Café du Centre. Waarmee al belangrijke voorwaarden geschapen zijn om een verblijf ter plekke echt aangenaam te maken. Het daarbij behorende grote terras, dat zich in het hart van het plein bevindt, zou geen echt terras en tegelijk schuilplaats tegen de zon en haar warmte zijn, als niet drie eeuwenoude en dus reusachtige platanen de precieze verkoeling en ook beschutting verschaften en tegelijk bijdroegen aan die specifieke sfeer en couleur locale. Die trouwens ook vorm krijgt door die paar stoeltjes bij het entree van het Café du Centre, die voorbehouden blijken aan de plaatselijke jeunesse dorée en waar je het als passant niet waagt om plaats te gaan nemen. Je kent je plek in Villedieu en geniet er dus van het leven, zonder verwondering, maar in verstilling. Omdat alles er zo vanzelfsprekend is en gaat zoals het gaat, tot aan het bronwater toe dat voor je ogen uit de fontein wordt geput en bij je op tafel wordt gezet. Zo gek is het dus niet dat ik ook na de twintigste keer hier nog altijd geniet. Alleen is het wel curieus dat ik dat zo lang voor mij heb gehouden.

Advertentie