Verwondering. Verrassing. Verbazing. Het zijn de rode draden in het werk van Remco Campert. Zo ook in dit gedicht “Licht”, waarin nieuw licht niets weet te veranderen. Lees zelf maar:
We wilden licht meer licht
we kapten de boom die in zijn eigen reiken
ons verlangen in de weg stond
de boom kreunde kermde kraakte
zijn laatste vezel scheurde
en met een razend suizen van zijn blaadjes
sleurde hij zijn leven neer
de wind die hem bespeelde
week geschrokken uit
eindelijk hadden we licht in de kamer
in dat licht keken we elkaar aan
en zagen klaar
ons onherstelbare gezicht
robschimmert 