De bokkensprongen van Nibali

Het was een ontluisterend beeld dat de eerste bergetappe van de Giro d’Italia opleverde, met Vincenzo Nibali, de haai van Messina, in een pijnlijke hoofdrol juist in zijn ronde, in zijn thuisland waar hij immers op handen wordt gedragen en daardoor ook geacht wordt de lakens in het peloton uit te delen. Hij, de campionissimo van de tifosi, en geen ander, heeft de hoofdrol en de regie en behoort het verloop van de koers te bepalen. Dat is ongeveer het heersend Italiaans geloof rond de Giro. Dat beeld en dat verwachtingspatroon moet zich ook zo in het hoofd van Nibali vast hebben gezet dat hij zich daar – terecht of ten onrechte – naar is gaan gedragen, ten opzichte van de concurrentie, geen renner uitgezonderd. Zoals eergisteren in absurdum was te zien, toen hij, terwijl de koers overal rondom hem ontplofte, in debat raakte met de sterkste man van het peloton, de Sloveen Roglic, om deze te dwingen tot een initiatief, waarna hij, Nibali, dan kon volgen.

Dat die Roglic, blijkbaar ook zo’n alfamannetje, geen sjoegen gaf en dus niets deed, zelfs de benen stil hield, was ongedacht en onverwacht voor Nibali, die zijn pappenheimers in de Giro, zijn ronde, toch goed meende te kennen en dus te kunnen sturen. Maar deze dus niet, waarna er iets bij hem knapte en hij zijn laatste troef en argument uit zijn achterzak toverde om die Roglic over de streep van zijn eigenzinnigheid te trekken. Hij gebood de Sloveen om eens met hem naar zijn huis te fietsen waar hij, Roglic dus, de prijskasten vol van zijn palmares kon aanschouwen, zodat hij daar wel overtuigd zou moeten raken van de geldigheid en kracht van zijn gebod om het initiatief in de koers te nemen, een koers waarin zijn wil, die van Nibali, gewoon wet was. Ofwel, hoe kun je van streek raken naarmate je meer hoogtemeters maakt, dus in hoger sferen terecht komt. Waar de gedachten dus ijler en vluchtiger worden en de beperkingen van het heden de krachten en de roem van het verleden de baas worden en Nibali zichzelf tegenkomt, maar dat weigert te erkennen, met zijn drieste bokkenspongen als pijnlijk gevolg.

Advertentie