Zo rijp en toch nog groen

Er is een tijd geweest dat de wijze woorden van Jac. P. Thijsse, Dr. Fop I. Brouwer en Bert Garthoff volledig aan mij voorbij gingen. Ik had het te druk met andere zaken om me echt bezig te houden met wat leeft, groeit en bloeit en volgens hen rijp en groen en waardevol was. Nu zoveel jaren later, nu de rust in mijn leven is neergedaald, blijken hun boodschappen toch wel degelijk te zijn beklijfd. Hun missie is geen loze geweest. De zaadjes van hun geloof hebben zo maar, merk ik haast iedere dag, toch in mijn ziel en zaligheid wortel geschoten. Dat word ik telkens weer meer gewaar als ik, terwijl de lente direkt voor mijn neus ontluikt, de natuur in zoveel vormen en gedaanten zie oprukken en daarbij grote verrassingen aan mij offreert. Want daarvan durf ik gerust en haast opgetogen te spreken als ik nu voor het derde achtereenvolgende jaar een mezenpaar, vlak voor mijn keukendeur, een nestje zie bouwen in een stenen kruik met een smalle hals. Zou het toeval zijn of zijn ze opnieuw op hun schreden weergekeerd en op de vertrouwde plek ingevlogen? Wat voor mij niet te bevatten noch te geloven is. Net zoals het gedrag van die eekhoorn die elke dag, vaste prik, bij mij op de heg verschijnt om vervolgens door te stomen naar een korfje met pinda’s dat door de buurvrouw is opgehangen, om daaruit zo’n pinda te scoren en die vervolgens bovenop de scheidingsmuur van haar schil te ontdoen om deze vervolgens bij mij op het terras te laten vallen.

Dat herhaalt hij dan vier tot vijf keer waarna hij verzadigd zijns weegs weer gaat om de volgende dag op een identieke wijze terug te keren. Alsof hij daartoe als het ware geprogrammeerd is, zou je bijna gaan denken, als je niet beter wist dat de natuur en haar flora en fauna onvoorspelbaar is, waardoor zulk zich repeterend gedrag alleen maar fascinerender is en mij eigenlijk met verbazing slaat. Zoals er wel meer in mijn natuurlijke omgeving is dat mijn verstand te boven gaat. Wat best prettig is, want waarom zouden we alles moeten begrijpen? Ook niet dat mijn buxussen van schraal en dor voor de winter nu rijp en groen zijn geworden. Alsof er nooit een buxusmot heeft bestaan. Of zou de droogte van vorig jaar die gedaante hebben aangenomen, omdat elk raadsel voor onze gemoedsrust nu eenmaal om een soort van antwoord vraagt dat niet te zeer voor de hand mag liggen? Waarbij in dit geval de buxusmot een uitkomst bracht, ook al zou ze best wel verzonnen kunnen zijn. En om die keten van voorjaarsverrassingen compleet te maken, kom ik er niet omheen te vermelden dat een kudde schapen nog net geen bezit van mijn achtertuin heeft genomen, maar zich in mijn direkte nabijheid ophoudt. Waarmee ik per saldo alleen maar gezegd wil hebben dat ik in mijn leven op het punt ben gekomen dat alles dat groeit, beweegt en bloeit, mij niet alleen beroert, maar ook verrijkt en boeit. Alsof ik rijp en toch nog een beetje groen tegelijk ben…..

Advertentie