Gemengde gevoelens om Venezuela

De machtsstrijd die op het moment in Venezuela gaande is tussen de zittende president Nicolas Maduro en de zelf benoemde oppositieleider Guaido kan eigenlijk alleen maar met gemengde gevoelens van buitenaf en op afstand bekeken worden. Omdat er namelijk geen sprake is van een minste van twee kwaden. Het is dezelfde pot nat en typisch gevallen van kat of de hond. Ga maar na. Allereerst is daar Maduro zelf, die het gedachtengoed en de erfenis van zijn voorganger en ‘vader des vaderlands’ Hugo Chavez volledig verkwanseld heeft en zijn volk aan de bedelstaf bracht, maar niettemin massieve steun ontvangt vanuit Moskou, van zijn politieke vriend Poetin. Met tegenover hem die Guaido, die niets meer en niets minder dan een marionet en spreekbuis van Trump en zijn hofhouding lijkt. Want niet zodra doet hij weer een volgende oproep tot opstand, protest en verzet, of het echoot even hard aan steun en solidariteit vanuit Washington, uit de monden van lieden als Bolton en Pence, die wel zijn tekstschrijvers konden zijn, of op zijn minst zijn souffleurs. Waardoor het er steeds meer weg van heeft dat over de hoofden van de verpauperde Venezolaanse bevolking een cynisch gevecht wordt geleverd, met de gigantische oliereserves van dat land als de te behalen graal.

Met zulke vrienden hoeven de Venezolanen al niet meer op zoek naar vijanden, vrijheid en welvaart. Krijgt het drama in Syrië hier dan zijn ellendig vervolg? Te oordelen naar de Amerikaanse ondernemers die zich met hun huurlingenlegers, zoals daar onder andere Blackwater zijn, al warmlopen, dus wel. Te meer ook omdat Poetin evenmin van zins blijkt om niet met zijn spierballen te rollen. Internationaal powerplay als opmaat voor een volgende catastrofe. Is er iets dat deze rollercoaster nog kan stoppen, nu verstand en gevoel het op elk niveau en waar dan ook laten afweten? Dat is de enige vraag die de buitenstaander nog kan stellen, als hij of zij weer eens bijgepraat wordt door zo’n journalist, zo’n correspondent als Marc Bessems van de NOS, die ook niet weet hoe hij kijken moet bij het verslaan van zo’n vette kluif. Was dit het jongensboek waarvan hij op de School voor de Journalistiek hoopte en droomde om het ooit te gaan schrijven? Die hoop blijkt vaker vervlogen en omgeslagen in wanhoop als hij het ook niet meer lijkt te weten welke kant het ter plekke op gaat en hij er wel een verhaal van moet maken. Gemengde gevoelens, evenzo dus bij hem. Is het daarom zo vreemd dat wij het op afstand en kijkend door het oog van Bessems ook niet meer weten?

Advertentie