Het is lichtelijk over de top, alle belangstelling en vooral die onophoudelijke loftuitingen over de film ‘Bohemian Rhapsody’, met inbegrip van nominaties voor Oscars. Alsof er sprake zou zijn van artistieke hoogstandjes, waar de hele rolprent in feite het verhaal van de leadzanger van de popgroep Queen, Freddy Mercury, is. Niets meer, niets minder. Niets aan verzonnen, gewoon een soort van documentaire, die verder gespeeld wordt, dus waarvan er al dertien in een dozijn gaan. Zoals de popgroep Queen, op die ene iconische hit na, ‘Bohemian Rhapsody dus, in zijn hele loopbaan verder niets van extra muzikale betekenis heeft gebracht. Middle of the road, mainstream is nog de beste typering voor het soort muziek dat door haar gemaakt werd. Waardoor haar roem zo veel jaar later op zich moeilijk te begrijpen is, maar zijn plaats krijgt door het charisma van haar frontman Freddy Mercury. Zijn uitstraling moet een generatie tot zich verplicht hebben, verweesd als ze was gebleven omdat ze zich nooit met iets of iemand had kunnen identificeren zoals de babyboomers hun Beatles, Stones en Beach Boys hadden.
Groepen die bijna van een andere planeet afkomstig leken met hun surplus aan creatief en muzikaal talent, maar die voor een volgende generatie dus toch teveel old skool waren om zichzelf daar nog in te kunnen herkennen. Dus moest Freddy Mercury, flamboyant als hij was zonder zich te kunnen meten met Presley, Jagger of Lennon, wel het welkome idool worden nadat de zestiger jaren en de herinnering eraan onder het stof terecht waren gekomen. Met eeuwige roem voor Queen tot gevolg, de status van legende voor Freddy Mercury en de onbetwistbare eerste plaats voor altijd in de Nederlandse Top 2000. Zonder dat het echt op artisticiteit en creativiteit was gebaseerd. Om nog maar te zwijgen over de film die net zo omhoog geschreven is, maar eigenlijk evenmin zoveel voorstelt als alle nominaties doen geloven. Beschouw het als een zucht, een oprisping in de filmgeschiedenis, precies zoals de feitelijke plaats van Queen is in de annalen van de popmuziek. Ergens in de middenmoot en van de middelmaat, is mijn conclusie, die wel tegen de stroom oproeit, maar die ik tot het einde van mijn tijd overeind zal houden.
robschimmert 
Freddie zong die hele Beatles, Stones en Beachboys naar huis.
Die zangkunst met de hele tralala eromheen interesseert mij miet zo. Het gaat mij om het totale werk, de composities. Dat is het verhaal. En wat de Stones betreft, die zijn al vijftig jaar in de race en op pole – position. Daar heeft Queen bijna niets tegenover gesteld. Vind ik. Dat wel, hoor.
Ik ben weer meer van de zangkunsten. Dat decennia teren op vervlogen roem en nooit meer een hit, daar heb ik dan weer minder mee.
Mijn favorieten waren het echt niet. Die kwamen bijna allemaal van Woodstock af…