Op zo’n dag als vandaag blijkt er toch weinig voor nodig te zijn om heen en weer geslingerd te worden van de ene naar de andere emotie. Althans als je je ogen en oren open hebt en de wereld en wat daarin gebeurt met een open vizier tegemoet treedt. Dan is het namelijk haast elke dag raak. Wat ook normaal is, vind ik. Want wat heb je aan het leven als je onaangedaan en als een zombie op dit ondermaanse rondstruint? Mij dus niet gezien, ook op deze dertigste januari niet. Een dag die beheerst werd door het nieuws dat honderden kinderen en hun ouders het vooruitzicht hebben gekregen dat ze definitief in Nederland mogen blijven. Hoewel nog niet vast staat wanneer die wetenschap definitief is. Want o schande, die zekerheid kunnen de dames en heren politici nog niet geven, omdat van geval tot geval moet worden bekeken of het kinderpardon van toepassing is. Hoezo ruimhartigheid en niet meteen een vette streep gezet door de onzekerheid van al die kinderen en hun ouders. Nee, de regels zijn de regels en daar willen wij ons in Nederland toch wel heel graag aan houden ten koste van barmhartigheid en medegevoel met mensen die al zolang in onzekerheid verkeerd hebben. Mag ik daar a.u.b. nou eens echt beroerd van worden? Maar zoals gezegd bevond ik mij vandaag in de achtbaan van allerhande emoties, met een enkele zeker zo heftig van aard. Zoals dat gevoel dat mij bekroop en dat ik ook overhield na het zien van de documentaire over de man die twaalf jaar ten onrechte in een Spaanse gevangenis vast had gezeten.
Een verbijsterend verhaal van en over een man, Romano van der Dussen, waar ik in eerste aanleg niet goed weg mee kwam omdat ik zowel sympathie als antipathie voor hem koesterde. Enerzijds slachtoffer van gerechtelijk dwalen, maar anderzijds ook een man met een dubieus en kwalijk verleden, waar het lastig mee identificeren was. Hoewel dat uiteindelijk toch wel lukte toen hij met zijn billen bloot ging en het hoe en waarom van zijn mislukte en criminele levenspad wist te verklaren en zijn slachtofferschap echt aannemelijk maakte toen hij elementaire gevoelens van liefde toonde. Dan word je, ik tenminste wel, ten diepste geraakt en prijs je je eens te meer gelukkig met je eigen leven, dat uiteraard ook hobbels heeft gekend. Maar welke sterveling heeft dat in zijn leven niet gehad? Resteert de sneeuwval die bijna en in weerwil van alle afgegeven codes en alarmen verstek liet gaan, maar toch genoeg wits opleverde om een bijzondere snaar bij mij te beroeren. Dat gebeurde toen ik van de Emmaberg naar beneden Valkenburg inreed. Er was geen mens, geen auto te zien, waardoor het wit in de bomen en in de velden alleen maar meer tot uiting kwam en een beeld opriep dat aan vroeger deed denken. Aan de winterse zondagen van toen, als het ook zo stil was, omdat de kerken nog overvol waren. Het klinkt gek, maar zo katholiek zag Valkenburg er vanochtend uit en stemde mij aangenaam weemoedig en gaf mij daarom het gevoel dat het best fijn is dat er wel eens van zulke dagen zijn, waarin de melancholie, boosheid en ontroering elkaar zo maar mogen afwisselen.
robschimmert 
Je hebt inderdaad wel eens van die dagen dat je er emotioneel veel meer bij betrokken bent, leven het dat volgens mij.
Regels zijn er om overtreden te worden en afspraken zijn er om niet nagekomen te worden. Dat is het enige wat me eraan stoort. Voor de rest ben ik het volledig eens met een kinderpardon. Maar als je iets van te voren afspreekt en je houdt je er niet aan, tja, waar blijf je dan?