Het Nederlands asiel – en immigratiebeleid rammelt al jaren aan alle kanten. Inconsistentie en hypocrisie zijn daarin de terugkerende en constante componenten. Nog nooit is er een peil op te trekken geweest. Hoogstens waren de waan van de dag en het publiek sentiment leidend en richtinggevend, met een VVD die doorlopend de maat is blijven slaan tijdens het maatschappelijk debat en de openbare opinievorming. Met eerder de onderbuik dan het gezonde verstand als voedingsbodem om aldus draagvlak te realiseren. Zonder resultaat omdat wrok en protest en onbegrip over de breedte van de samenleving blijven opspelen. Geen maand gaat er voorbij of een zoveelste oprisping van een belangengroep, van gedupeerden of van een volgend advocatencollectief dient zich aan om de volgende verwijdering tussen politiek en ambtelijk Den Haag en de mensen in het land zichtbaar te maken. Met nu dus de kwestie van het kinderpardon welke de gemoederen opnieuw bezighoudt en beroert en telkens meer naar de mate waarin de VVD halsstarrig blijft omdat afspraak nu eenmaal afspraak is en regeltjes regeltjes blijven. De kille ratio versus het breed sentiment, de eeuwigdurende cirkel waarin de uitvoering van het vaderlands asiel – en immigratiebeleid gevangen blijft, waardoor menige vluchteling of asielzoeker, meestal tot groot onbegrip uitgewezen wordt, omdat de regels dat nu eenmaal zeggen. Onbegrip welke zelfs verbijstering wordt als er ook wel eens die politieke vluchteling in het zicht komt, over wiens status en verblijf hier te lande de nodige vragen gesteld kunnen worden.
Zoals bijvoorbeeld die ene vraag of iemand met een bepaalde achtergrond wel in ons land gewild had moeten zijn. Plus de vraag hoe het kan dat iemand met een dergelijk verleden zo gemakkelijk Nederland heeft binnen kunnen komen. Denk aan die Iraniër die in de negentiger jaren als politiek vluchteling asiel verwierf en daarmee de kans kreeg om hier een anoniem bestaan op te bouwen en te leiden totdat hij een paar jaar geleden in Almere werd doodgeschoten en bekend werd dat hij in Iran een bomaanslag had gepleegd waarbij 72 mensen, waaronder veel vrouwen en kinderen, om het leven waren gekomen. Hadden we zo iemand in ons midden moeten willen hebben? En is het niet verwonderlijk dat een paar jaar later, dus enkele weken geleden, toen bekend werd dat deze man in feite was gedood in opdracht van de Iraanse regering, het Nederlandse kabinet bij monde van de VVD’er Stef Blok hierover moord en brand schreeuwde? Was het niet vreselijk hypocriet om over die actie, die eigenlijk maar al te begrijpelijk is, zulke krokodillentranen te huilen? Zou Nederland in het omgekeerde geval, misschien niet zo openlijk, niet hetzelfde hebben gedaan? Vandaar dat het niks teveel gezegd is om het Nederlands asiel – en immigratiebeleid inconsistent en hypocriet te noemen. Als er al sprake is van beleid. Want hoe vaak wordt het niet opnieuw uitgevonden?
robschimmert 
Ik heb ook het idee dat de onderkant van de samenleving van die landen naar Nederland komt. De arme man kan dat niet betalen.
Noem jij de actie van Iran om hier in Nederland criminelen in te huren om iemand te liquideren ‘begrijpelijk’????
Noem mij het land met een inlichtingendienst dat zich hier niet aan bezondigt? Zouden de VS, VK, Israel, Rusland, Nederland, Turkije, om maar eens een paar landen te noemen, roomser zijn dan de ayatollah’s in Teheran. Kom op, voor alle inlichtingendiensten blijft het oorlog, terwijl wij in de illusie van vrede leven, met de moordenaars van beide kanten wel onder ons, zoals bijvoorbeeld die Iranier die die aanslag met 72 doden op zijn geweten.
Die aanslag met 72 doden schijnt nog helemaal niet zo zeker door betrokkene te zijn uitgevoerd.
En iemand, die hier asiel heeft gekregen, behoort m.i. gewoon de Nederlandse rechtsbescherming te krijgen.
Maar dat het Nederlandse asielbeleid niet zo sterk is, daar ben ik het wel mee eens.
Mensen, die om bescherming vragen, zouden toch binnen 2 tot 4 weken daarover zekerheid moeten krijgen. En niet na x aantal jaren.
Maar het gaat wat mij betreft in elk geval niet aan dat iemand die de schijn van behoorlijk wat bloed aan zijn handen heeft, hier toegelaten wordt en een rustig, anoniem en beschermd bestaan kan opbouwen. Moet dit soort lieden rechtsbescherming geboden worden? Zo ja. dan weet je als overheid dat er dit soort narigheid van komt.