Richting de gele hesjes

Alle beweringen en bezweringen ten spijt, ben ik langzamerhand wel zover gekomen dat ik de jubelverhalen over groeiende welvaart en aantrekkelijker koopkrachtplaatjes niet eens meer met een korrel zout neem, maar ze alleen nog naar het rijk der fabelen kan verwijzen en ze slechts kan aanmerken als nepnieuws. Met dank aan alle politici die hun grote monden daarover maar niet kunnen houden en in hun eigenwaan alleen maar vergeten dat slechts feiten en cijfers spreken en daarmee de enige waarheden als koeien zijn. Waar ik me dan ook op verlaat. Op zo’n simpel gegeven bijvoorbeeld dat mijn pensioen onder de streep in vijftien jaar tijd altijd hetzelfde bedrag is gebleven, de som van mijn AOW en de aanvullende ouderdomspensioenen waarvoor ik in de loop van mijn arbeidsleven heb gespaard. Geen euro erbij en elk jaar weer dag met de handjes tegen gehoopte indexaties of correcties voor inflatie. Maar we hebben het nog nooit zo goed gehad als we Rutte cum suis al jaren aaneen mogen geloven. En het schijnt zelfs nog beter te worden, in weerwil van de verhoging van de lage BTW, ondanks de stijgende ziektekostenverzekeringspremies en de verhoging van alle energieprijzen. De boom dus in met die mannen en vrouwen. De sukkel die hen nog gelooft, zal vanochtend helemaal uit een boze droom zijn ontwaakt bij het lezen van CBS – cijfers betreffende de ontwikkeling van de werkelijke consumptie per inwoner in de 28 EU – landen, sinds het begin van de crisis in 2008 en tot en met 2017, dus gemeten over de afgelopen tien jaar.

In dat overzicht blijkt de Nederlander in die periode 1% minder te zijn gaan consumeren, waartegenover stijgingspercentages van tien tot vijfentwintig procent staan in de meeste Oost-Europese landen. Maar ook ten opzichte van het merendeel van de West-Europese landen doet de Nederlandse consument het gewoon slecht, als landen als Duitsland al plus tien procent scoren, Frankrijk zes procent, Zweden acht procent en de Engelsen en Zuiderburen beiden vijf procent. Alleen de Ieren, Cyprioten, Italianen en Grieken is het nog slechter als ons vergaan. Waarmee meteen duidelijk wordt dat die consumptiecijfers niets van doen hebben met de bestedingsbehoeften, omdat die in al de EU – landen zonder twijfel hetzelfde zijn. Maar veel eerder voortvloeien uit de mogelijkheden die de consument heeft. Willen is echt iets anders dan kunnen in de economie. Waardoor deze cijfers duidelijker taal spreken dan al het meel dat in de mond van de politici schuil gaat en daarmee de werkelijkheid en de waarheid verhult. Met welke wetenschap we het nieuwe jaar in kunnen gaan. Vermoedelijk toch richting kapstok, waar genoeg gele hesjes hangen.

Advertentie