Nog zo iets dat onlosmakelijk verbonden is met de hedendaagse gekte. Want anders kan het moderne leven, als het wat van afstand bekeken wordt, toch nauwelijks genoemd worden als het bestaan steeds meer verwordt tot een optelsom van belevingen. Met de bucketlist als de ultieme leidraad daarin. Want zonder schijnt alles zinloos of zonder betekenis te worden, begin ik zo langzamerhand te begrijpen, en sterker nog, zou het leven wel eens zijn zin, doel en richting kunnen verliezen. De wereldreis, de Himalaya die beklommen wordt, een bad in de geisers op IJsland of een trektocht per boot over de Amazone zijn inmiddels de platgetreden paden geworden in de ratrace om tot de meest uitzonderlijke ervaringen te komen. De Transsiberië – Express, bungee jumping, chillen op Ibiza en de voettocht naar Santiago de Compostella. Je moet er zijn geweest of het hebben gedaan, om er toe te doen. Om het leven geleefd te hebben, naar wordt beweerd. Waardoor met dat ‘done that, been there’ die onvermijdelijke bucketlist, die wegwijzer voor een zinvol bestaan, weer een vinkje meer bevat en daarmee ook korter wordt, oftewel de finish weer een stapje dichterbij brengt.
En daarmee de ontluisterende vraag die onherroepelijk volgt op al dat najagen, ‘is that all there is?’ Want het kan toch niet anders dan dat een volle bucketlist wel met lege handen gepaard moet gaan. Alsof daar namelijk enige zingeving in is begrepen, in die jacht op die zogenaamde ultieme ervaringen. Belevenissen zijn het en nog niet eens belevingen, laat staan dat die hele jacht ook maar een greintje levenservaring of zingeving brengt. Waarmee de tragiek van die snelle, rusteloze mens van vandaag de dag meteen is samengevat. Omdat er illusies nagejaagd worden, illusies die de schijn van geluk bieden, maar gewoon vervliegen zodra ze daadwerkelijk zijn bereikt of gerealiseerd. Waardoor al dat gejakker, dat alsmaar onderweg zijn naar morgen in feite alleen maar een achtbaan teweeg brengt, een rollercoaster, met als enig effect dat ze als ze stilstaat, duizelingen veroorzaakt, desorientatie met ten lange leste de val plat op het gezicht en dus de onzachte terugkeer in de werkelijkheid. Die dan laat zien wat er eigenlijk is en er in feite toe doet tegenover zo’n bucketlist die niet meer dan een luchtspiegeling is. Of uiteindelijk zelfs een boze droom genoemd mag worden.
Voor het milieu zijn al deze gevulde bucketlisten in ieder geval not done…
Héél slecht voor onze planeet al dat reizen – die vliegtuigen in de lucht, die massa’s mensen die overal de rust verstoren, plezierjachten boven kwetsbare riffen in de zee, bungalowparken langs de rand van natuurgebieden, gemotoriseerd verkeer op landweggetjes…
Maar aan dat laatste maak ik mezelf ook regelmatig schuldig. En ik pik ook regelmatig zo’n bungalowpark mee….
Dit is op DE WERELD VAN JAN JAAP herblogden reageerde:
Een goed stukkie van een collegablogger over de gekte van een bucketlist.
Oef… nu weet ik dat ik dan toch niet zo abnormaal ben zonder bucketlist…