Zeventien jaar geleden

Vandaag wordt eens te meer duidelijk hoe zelfs de schrijnendste herinnering in het collectieve geheugen vervaagt. Zeventien jaren blijken voldoende om wat dat aangaat hun werk effectief te doen. Want is er een krant, een tv- of radiostation te bekennen of een regel op de sociale media te lezen waar juist vandaag teruggekeken wordt naar die traumatiserende aanslag op de Twin Towers in New York, zoveel jaar geleden? Wat toch op zijn minst wonderlijk is te noemen omdat juist die gebeurtenis de caesuur bleek tussen de twintigste en eenentwintigste eeuw en de grens tussen toen en nu als geen ander feit wist te makeren. Ook verbazingwekkend voor mij omdat dat moment op nine-eleven in mijn geheugen gegrift staat, voorzien van de plaats waar ik toen was en omringd door de beelden die daar direkt mee verbonden waren. Namelijk het meest de enorme schrik die zich toen meester maakte van twee stagiairs, Kasper en Najima, in hun kamer op de afdeling P & O van Rockwool in Roermond.

Zij hoorden als eersten dat nieuws rond drie uur in de middag, omdat zij als enigen met een radio aan mochten en konden werken. Hun verbijstering die zich in hun blikken en gelaatsuitdrukking weerspiegelde en uit hun woorden sprak, staat mij nog helder voor de geest en ben ik dus nooit meer vergeten. Het werd de afdruk van de wereldgeschiedenis in mijn geheugen, die bijna – angst van hen omdat zij geconfronteerd werden met iets dat een omvang had dat zij nog nooit in hun jonge leven voordien hadden meegemaakt. Een onuitwisbaar beeld dat ik sedertdien met mij heb meegedragen en dat jaarlijks, bij het omslaan van de kalender, in mijn geheugen werd geactiveerd. Ook dus vandaag weer en ook nog eens krachtiger dan voorheen door de oorverdovende stilte rond nine-eleven die kennelijk in de media heeft kunnen ontstaan. Mag ik dat verontrustend noemen, omdat het laat zien dat we niet in staat zijn om iets van het verleden te leren, er wijzer van te worden? Omdat we er niet meer stil bij willen blijven staan.

Advertentie