Wat een enkel nieuwsfeit niet allemaal overhoop kan halen, en ook nog eens op een volkomen andere manier dan je normaliter zou verwachten, ben ik vandaag weer eens gewaar geworden. Aanleiding was het opzienbarend nieuws in de al 20 jaar oude zaak rond de moord op Nicky Verstappen, het feit dat er na zo lange tijd van wurgende onzekerheid en onwetendheid eindelijk een naam van een verdachte bekend kon worden gemaakt. Tot mijn eigen verwondering bracht het niet eens een spoor van woede of agressie teweeg in de richting van de man die die daad zou hebben verricht. Kennelijk heeft de tijd toch de meeste emoties gedempt, waardoor de ratio zijn plek heeft kunnen hervinden. Wat niet wil zeggen dat er geen sprake was van betrokkenheid of interesse bij mij. Integendeel. Er rezen plotseling zovele vragen bij mij en nog meer kwamen de verbazing en het niet – begrijpen ervoor in de plaats. Want hoe krijgt iemand het voor elkaar om geruisloos en ongemerkt zijn leven na zo’n voorval, na zo’n daad te hervatten en dat nog eens twintig jaar vol te houden zonder ook maar ergens een alarmbel in beweging te brengen? Hoe zit je dan in elkaar en hoe speel je het klaar om in dat tijdsbeslag bijvoorbeeld reizen door Europa voor derden te organiseren?
Sterker nog, hoe zie je kans om je te ontpoppen tot een gekend en bekend beoefenaar van survivals en bushcrafting, voor wie 550 mensen zich laten mobiliseren om hem op te sporen als hij plotsklaps in de Vogezen op een van zijn tochten verdwenen is? Wie het vat, mag het hier komen zeggen? Want ik haak dus echt volledig af en kan mij dus evenmin voorstellen wat dit met zijn leeftijdgenoten in Simpelveld doet, waarvan ik er in elk geval twee op afstand ken. Blijft over het beeld van een man die toch min of meer zonderling is zonder op te vallen omdat zijn uiterlijke verschijning even weinig opvallend is als van elke andere man of the middle. Maar die wel zijn dagen slijt in eenzaamheid en in het bezit van een verwoestend geheim dat hij de baas blijft door het met niemand te delen in zijn zelf gekozen kluizenaarschap, ergens ver van de gewone mensenwereld. Alsof zo’n mislukkeling, zoals door een schrijver als W.F. Hermans zo vaak werd beschreven, zo maar ineens tot leven is gekomen en zichtbaar werd in de meest alledaagse verschijning die maar denkbaar is. Dat was voor mij nog het meest beklemmend aan het nieuws dat vandaag met een klap bij mij binnenkwam en mij nadien zo bezig hield. Want wordt dit nou bedoeld met een wolf in schaapskleren, die ook nog eens onopgemerkt en zonder op te vallen onder ons is?
robschimmert 
Ik zie al die opsporingsberichten van hem gedeeld worden op social media en ik kan dan maar één ding denken. Wat hebben we toch een brave burgers in dit land die allemaal aan de goede kant van de wet staan en braaf gehoor geven aan elke oproep van justitie.
Eens, eens, eens. Zo van, kijk mij eens. Want wat draagt dat delen of liken van zo’n bericht nou feitelijk bij aan de aanhouding?
Die duikt onder totdat de storm geluwd is en zal Nederland wel de rug toekeren… Volgens mij vinden ze die nooit
Heel veel emoties, begrijpelijk. Ik hoop dar de echte vragen beantwoord worden en de man nog berecht kan worden.
Wat moet ik doen, wanneer blijkt dat onze vier kleinzonen met een hersenafwijking tot pedofiel gedrag zijn veroordeeld? Welke neuroloog kan mij helpen? Moet ik ze opsluiten? Chemisch castreren? Is het mogelijk tijdens de zwangerschap te onderzoeken of de kans op pedofilie aanwezig is en alsnog abortus mogelijk is? Of is het ook weer een ziekte in plaats van een aangeboren hersenafwijking waar de farmaceutische industrie en neurologie voorlopig geen brood in zien?