Het bleek achteraf bezien een voorproef op Zwarte Zaterdag, onze terugreis vorige week vanaf onze standplaats aan het Lago Maggiore naar onze thuisbasis, die overigens in twee etappes zou verlopen. Vooral vanwege de veronderstelling dat we op de gevreesde Zwarte Zaterdag zouden rijden. Wat niet het geval bleek. Hoewel niets op de weg daar op wees. Zo enerverend en dicht was de stroom voertuigen van Zuid naar Noord en zelfs nog heviger andersom. Waardoor de nodige inventiviteit en fantasie gevraagd werd om van die eerste reisdag toch nog iets leuks te maken. Want de laatste stop voor de Zwitsers – Italiaanse grens, bij een Autogrill vlak voor Como, beloofde weinig goeds. Een bijenkorf, een zwerm Chinezen op een veel te gering aantal vierkante meters vloeroppervlak die de aanschaf van twee flesjes mineraalwater tot een Olympische prestatie in de uitoefening van geduld maakten. Wat meteen de laatste waarschuwing was, die ten overvloede nog eens gevolgd werd door de stipte grenscontrole van de Zwitserse douaniers. Waarna we dus beter wisten en vervolgens met behulp van Google Maps het kruipdoor-sluipdoorprincipe tot kunst verhieven.
Twee uur wachten om door de Gotthard-tunnel te mogen was echt te veel gevraagd van ons, terwijl dat aanzienlijk minder vertier bood dan de afslag Quinto in de richting van de traditionele passage over de Gotthardpas, met zijn vooral spectaculaire afdaling langs Andermatt. Een schot in de roos heet dat en een terecht vervolg op al het vakantieplezier van de twee weken vooraf, dat verpest leek te worden door een dag met fileleed dat dus gemakkelijk omzeild kon worden. Zo bleek. Zoals het ook de opmaat was voor een verrukkelijk kortstondig verblijf in Beckenried aan het Vierwoudstedenmeer, met inbegrip van een welvoorziene lunch en een passerende stoomboot met schoepenrad, welke het beeld van die bijna – Zwarte Zaterdag vervaagden, er haast een tijdreis van maakten. Met als bekroning het overnachtingsadres in Bahlingen am Kaiserstuhl, waar de tijd ook kon hebben stil gestaan en je je als gast wel de figurant voelde in een aflevering van Heimat, die in dit geval gesitueerd was in zo’n typisch Duits familiehotel. Gemoedelijk, degelijk en proper en vooral ver van de snelweg, ver van de boze wereld waar het permanent spitsuur is en niets aan de landerigheid die bij een vakantie hoort, doet denken en die wij op deze zaterdag ondanks alles en met een beetje inspanning toch hadden gevonden.
robschimmert 
In de tijd dat Google nog niet bestond zijn we eens binnendoor richting La Rochelle gereden op een zwarte zaterdag. Ga niet langs Parijs en volg niet de autowegen. Met de Michelinkaart in de hand reden we in veertien uur daar naartoe. Weinig verkeer tegengekomen en prachtige dorpen gezien.
Achteraf bleek dat op de weg die de ANWB destijds aangaf als mogelijkheid, mensen vijf uur in de file hadden gestaan. Ik kies alleen al het niet kan de autoweg. Op mijn TomTom staat standaard aan mijd snelwegen.