Tussenbalans van het WK Voetbal

Eigenlijk is het te gek dat er hier nog niets te lezen is geweest over het Wereldkampioenschap Voetbal in Rusland. Bij voorgaande gelegenheden, in 2006, 2010 en 2014, waren er op dit moment van het toernooi, dus aan de vooravond van de kwartfinales, al de nodige noten gekraakt. Wat zou er in mij gevaren zijn dat ik mij daar tot nu toe van heb onthouden, is een logische vraag, waarop ik nadat ik vandaag naar twee wedstrijden heb proberen te kijken, het juiste antwoord heb gekregen. Het niet deelnemen van het Nederlands elftal speelt daarbij geen enkele rol, zoveel is helder geworden door de teleurstelling die het kijken naar enkele wedstrijden uiteindelijk heeft opgeleverd. Waarbij ik een serieus begin met kijken heb gemaakt toen de knockout-fase van het toernooi begon. Nog niet eens alle acht wedstrijden van de achtste finales, maar hoogstens die welke een aantrekkelijk affiche hadden, dus waarin landen tegen elkaar speelden die op het gebied van voetbal een stevige reputatie hebben. Waaronder vandaag dan de ontmoetingen Zweden – Zwitserland en Engeland – Columbia. Hoe een mens zich kan vergissen, heb ik tijdens beide wedstrijden van de eerste minuut tot het eindsignaal ervaren, zo zeer zelfs dat ik op enkele momenten in slaap ben gevallen. Zo stomvervelend en tranentrekkend was het spel dat er werd vertoond, met spanning die heel ver te zoeken was en op de keper beschouwd een overvloed van factoren die wat een mooi kijkspel had kunnen worden, topamusement zelfs, totaal in de weg stonden.

Voortdurende overtredingen, blessures, protesten, opstootjes en scheidsrechters die daardoor alsmaar het spel moesten affluiten, waardoor mooi opgezette aanvallen en de daarmee samenhangende schoonheid die het voetbal in zich kan herbergen, heel ver te zoeken waren. Ik heb het niet gezien en mij daardoor hevig verveeld. Gewoon verloren uren waarin geen sprank van een lekkere wedstrijd te zien was, zo een die voorbij vliegt en die je warme wangen en rode oren bezorgt. Van die wedstrijden die onvergetelijk zijn, legendarisch, waar elk WK Voetbal er altijd wel een paar van kent, van die wedstrijden die in het geheugen gegrift blijven en waarover je niet uitgepraat raakt. Daarvan is nu nog geen sprake geweest. Maar wat niet is, kan altijd nog komen, zal ik maar zeggen om de moed erin te houden. Hoewel ik steeds grotere twijfels koester en langzamerhand al neig naar de conclusie dat dit WK in sportief opzicht mislukt is. Of de legendes moeten de komende twee weken nog gevormd worden. Komt het er daar niet van, dan hebben we altijd nog de Tour de France, hoewel ik wat dat aangaat ook nu al mijn twijfels dreig te krijgen. Maar dat is een geheel ander chapiter, waarover een andere keer.

Advertentie