Koningsdagtekeningen

Op zo’n dag als vandaag, Koningsdag dus, ontkom ik er niet aan om nog even terug te gaan naar de Koninginnedag van vroeger. Als we met de oranjesjerp om en met papieren rood-wit-blauwe vlaggetjes met onze klas en onze school, samen met alle andere lagere scholen in Culemborg, naar het stadhuis op de Markt togen om daar met zijn allen een aubade voor de Koningin te zingen die dan door de burgemeester in ontvangst werd genomen. Onvergetelijk om daar als zevenjarige bij te mogen zijn en logisch dan ook dat daardoor de Koninginnedag zo diep in mijn systeem is terecht gekomen, dat het voor mij onmogelijk is, en dat waarschijnlijk ook zal blijven, om aan Koningsdag te wennen. Dat heeft nog niet eens met weerstand tegen verandering te maken, maar meer het feit dat loslaten na zo’n zestig jaar te moeilijk blijkt te zijn, vooral als herinneringen die met Koninginnedag verbonden zijn, weinig reden tot dat loslaten geven. Vandaar dat dat eeuwige cliché van dat aloude oranjezonnetje dat op zo’n dag als vandaag natuurlijk wel weer moest schijnen, er ook voor altijd in wordt gehouden. Want wie kan daar nou last van hebben behoudens dan dat het langzamerhand wel uitgekauwd kon zijn. Maar is dat met de monarchie als zodanig ook niet het geval? Maar blijft ze niettemin omdat ze te weinig last bezorgt en Nederland zo gauw ook niets beters weet. Laten we het daar maar op houden en gewoon met alles verder gaan.

Zoals met dat jaarlijks terugkerend ritueel bij het uitreiken van de koninklijke onderscheidingen ter gelegenheid van de verjaardag van de Koning onder de hand ook wel een baard van hier tot ginder heeft gekregen. Want hoe vindingrijk moet je nog zijn om iemand met een smoes of een leugentje om bestwil toch niets vermoedend op die dag naar het gemeentehuis te krijgen? Wie trapt daar nog in? Maar misschien hoort het wel net zo onverbrekelijk bij dat jaarlijkse Oranjefeest als ook dat Oranjezonnetje, ook al schijnt het nog zo flauw. En moeten we daarom ook al die pluimstrijkerijen aan het adres van de koninklijke familie voor lief en met een korrel zout nemen. Met als fraai voorbeeld daarvan al die verhalen die vandaag in alle kranten te lezen waren naar aanleiding van een nieuwe fotoserie van de koning en zijn gezin. Mijn hemeltjelief, zie onder zulke flemerijen nog maar eens een gewoon mens te blijven. Gelukkig daarom dat er ook nog zoiets is als een andere kant, die met name in het Limburgse ruimschoots te vinden is. Want het is elk jaar weer de vraag hoe warm er hier gelopen wordt voor alle Oranjerie. Met dit jaar opnieuw de constatering dat het met die liefde voor het koningshuis hier bepaald niet over houdt getuige het alsmaar geringer vlagvertoon. Of is dat een brug te ver en zou de meeste mensen al dat Oranje-gedoe gewoon worst wezen omdat ze wel wat beters te doen hebben?

Advertentie